Amerika Forum - USA 4 ALL - Informatie

Amerika forum door USA4ALL!

Amerika Vakantie Routes en hulp bij uw planning. Uiteraard kunt u hier ook terecht voor andere Amerikaans gerelateerde vragen over de Verenigde Staten van Amerika!
Als u zich registreert als lid, ziet u minder advertenties! Bovendien ziet u meer onderwerpen, zoals bijv. voorgestelde routeopties en krijgt u toegang tot de veel gestelde vragen. Bij aanmelding heeft u geen last meer van dit bericht.

Waar waren jullie op 11 September 2001???

Discussie gestart

amerikagek

Ik was deze dag met m'n werk naar een beurs in de buurt van arnhem.

Op de terugweg naar Groningen stond de radio aan, en kwam er een bericht dat er een klein vliegtuigje tegen het WTC was gebotst. Niemand wist wat het WTC was, alleen ik wist dat het de tweelingtorens waren in lower manhattan. Iedereen oww gewoon een ongelukje! Maar toen er een kwartier later weer een bericht kwam dat er nog een vliegtuig tegen het WTC vloog, toen wist ik genoeg dit is geen ongeluk maar een AANSLAG!!

Toen ik sávonds eindelijk thuis kwam heb ik meteen de tv aangezet en met verbijstering naar de aanslagen gekeken....

nine eleven i will never forget........
#1 - 14-06-2005, 12:12 uur

KH

Wij waren op vakantie in Griekenland. Van andere Belgen die ook in het hotel zaten en met het thuisfront gebeld hadden, hoorden we zeggen dat er 2 vliegtuigen in de WTC torens waren ingevlogen. Een uurtje later waren de beelden op groot scherm te zien in het hotel en alle gasten hadden zich er rond verzameld. Toen we enkele dagen later weer naar huis moesten vliegen was de controle etc op de vlieghaven ongelooflijk....
#2 - 14-06-2005, 12:24 uur

Chiefram

Ik kwam op het moment dat het gebeurde net thuis, was even bij de huisarts geweest. Mijn vrouw zat ik de woonkamer naar de eerste beelden te kijken en ze vertelde mij dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen. Precies toen ik naar de eerste beelden keek kwam het tweede vliegtuig eraan en vloog zich ook in een van de twee torens.

Het eerste wat ik tegen mijn vrouw zei was: "Nee joh, dat is allemaal fake! Jij gelooft ook alles wat ze je op TV laten zien." Ik dacht echt dat het een framgment uit een een of andere film was. Ben voor alle zekerheid even gaan zappen en ja hoor, op alle kanalen was het te zien, ook buitenlandse...

Was wel even slikken. Ik denk dat ik daarna 24 uur per dag aan de TV gekluisterd was, wilde alles weten. Het duurde alleen enkele dagen voordat ik echt besefte wat er gebeurd was. Zoiets gaat je normale verstand te boven, dat verzin je niet. Maar het was helaas echt.

Ik word weer ontzettend boos als ik er aan terug denk wat voor achterlijk volk dit op zijn geweten heeft. Dan ben je echt ziek in je hoofd.

Dit zijn van die beelden, die vergeet je nooit van je leven meer...
#3 - 14-06-2005, 13:53 uur

FreezeM

Ik was samen met een vriend aan het klussen in ons nieuwe huis toen mijn vriendin belde vanaf haar werk. Een vriend van ons had haar een e-mail gestuurd dat er een vliegtuig tegen het WTC was gevlogen. Ze geloofde hem eerst niet, hij neemt ons vaker in de maling, zeker niet toen hij vervolgens mailde dat er een tweede vliegtuig was. Maar een paar minuten later kreeg ze een mailtje van een andere kennis met hetzelfde verhaal. Ze probeerde CNN.com te bekijken maar dat ging niet meer, boel was overbelast. In ons nieuwe huis hadden we nog geen tv en ik ben naar mijn ouders gegaan om daar te kijken.... nee, die beelden vergeet je niet meer.
#4 - 14-06-2005, 14:16 uur

Chiefram

Gek eigenlijk, dat je nog precies dit soort dingen weet over die dag... Als er geen aanslag geweest zou zijn op 9/11 en iemand zou vragen wat ik die dag gedaan had, dan zou ik vragen of ze gek geworden zijn. Hoe weet ik dat nou, dat hou je toch niet bij?
#5 - 14-06-2005, 14:20 uur

Mrjn

Ik zat op mijn werk en hoorde het via de radio. De rest van de week heb ik al het nieuws om geheel egoistische redenen in de gaten gehouden. Wij hadden vliegtickets naar Atlanta voor 16 september, maar het is hier heel lang onduidelijk gebleven wanneer vluchten naar de VS weer hervat zouden worden. Uiteindelijk hebben we de reis op vrijdag geannuleerd, omdat toen nog altijd niet duidelijk was wanneer men weer zou gaan vliegen en dan natuurlijk eerst alle gestrande reizigers weg moeten, n zijn we naar Gran Canaria op vakantie gegaan. Ook leuk...  ::)
#6 - 14-06-2005, 16:30 uur

PetraVS

Uit mijn blog van 11-9-2003, ik voel het nog precies zo:
11 september 2001. De dag na mijn 40ste verjaardag. Het was prachtig weer, maar ik had iets verkeerds gegeten en bleef in bed. Rick zei zijn vroege afspraak bij het Pentagon af om de kinderen naar school te brengen (ik geloof sindsdien echt in een noodlot).

Ik doezelde nog wat na, tot Rick de kamer binnen kwam rennen en de tv aandeed en zei: “Do you want to see a towering inferno? A plane just flew into one of the World Trade Center buildings.”

Toen dachten we nog, dat het een ongeluk was, maar minuten later vloog voor onze ogen het tweede vliegtuig in de tweede toren. En terwijl ze daarover spraken, kwam een correspondent hier in Washington in het Pentagon, die zei, dat hij geen paniek wilde zaaien, maar dat hij dat gebouw had voelen schudden.

In schok bleven we tv kijken. Ik zal nooit het overweldigende paniek gevoel vergeten, toen alle vliegtuigen uit de lucht hadden moeten zijn en ik er nog een hoorde naderen. En de opluchting, toen bleek dat het vierde vliegtuig in Pennsylvania was neergestort. En de blik op het gezicht van president Bush toen hij van het tweede vliegtuig op de hoogte werd gesteld, terwijl hij aan het voorlezen was op een lagere school. Er zijn bepaalde momenten, die me altijd bij zullen blijven.

Mijn moeder was in alle staten, want ze kon mijn vader niet bereiken, alle mobiele telefoonlijnen waren overbelast en mijn vader vertelde later, dat ze door de politie als een kudde de Metro in werden geloodst, om de stad zo snel mogelijk leeg te maken. Hij kwam 4 uur later thuis, normaal is dat een rit van minder dan een uur.

Wij belden de scholen en er werd ons gezegd, dat het beter werd gevonden voor de kinderen om ze een normale schooldag te laten hebben. Dus lieten we ze op school. Later bleek, dat zoveel ouders hun kinderen toch waren gaan ophalen, dat vooral de twee oudsten wel degelijk doorhadden, dat er iets heel ergs was gebeurd.

Het is onvoorstelbaar, hoe diep de schok was, die door ons allemaal ging. In de winkels was iedereen heel stil. Er was een groot verlangen om “iets” te doen om de slachtoffers te helpen, dus waren er lange rijen bij het Rode Kruis om bloed te geven. En voedsel, kleren en andere benodigdheden werden ingezameld voor New York en de reddings werkers in Washington.

Verder was er een enorm nationaal gevoel en iedereen hing vlaggen uit, vlaggen waren overal uitverkocht. Ik weet, dat dit in andere culturen raar gevonden wordt, maar het moet vanuit deze cultuur gezien worden: een jonge samenleving van multinationale afkomst met enorme diversiteit tussen de staten.

De speculatie over de volgende aanval in de media was en blijft mentaal moeilijk. Ik herinner me vlak na de aanval, dat ik naar mijn slapende kinderen keek en doodsbang was, dat ik ze ooit aan pokken of een andere rotziekte zou verliezen. Allerlei scenarios voor biologische, chemische en andere terreuraanvallen werden uitgebreid uitgemeten op iedere nieuwsuitzending of in de krant. Uiteindelijk keken of lazen we niet meer en werden alleen maar boos over al die ideeen, die naar ons gevoel de would be terroristen werden aangereikt op een zilveren bord.

Voor zeker twee weken voelde ik me compleet uit het veld geslagen. Ik vroeg me af of het leven ooit weer gewoon zou worden, of we weer zouden genieten. Of we nog zouden kunnen reizen en ooit Nederland nog zouden zien. Of we niet toch maar liever naar de bergen van West Virginia zouden verhuizen en daar veilig zouden zijn. Ik had een enorme behoefte aan een gevoel van veiligheid, dat er gewoon niet kon zijn.

Ik kon nauwelijks eten of slapen en toen Rick weer voor het eerst moest reizen, naar de westkust nog wel, was ik echt in paniek.

Toen waren er twee gebeurtenissen, die me uit die depressie kregen. De eerste was een heel erg onweer met een tornado ongeveer 2 weken na 11 september. Twee meisjes van begin twintig werden met hun auto opgepakt door de tornado en waren meteen dood. Ik realiseerde me, dat die meisjes waarschijnlijk net zo bang waren voor een volgende terreuraanval, als ik en iets heel anders eindigde hun leven. Ik nam me meteen voor om van dag op dag te leven en te genieten van wat we hebben. Deze instelling heb ik de laatste 2 jaar volgehouden.

De tweede was, dat ik de bijbel inzag bij een vriendin. Ik ben helemaal niet religieus, maar ik opende hem precies op de passage die zei: “Wie van jullie heeft een uur meer geleefd door zich zorgen te maken?” Dat spak mij enorm aan. Natuurlijk gaan we allemaal ooit dood en het kan op allerlei manieren gebeuren, het heeft weinig zin om bij al die mogelijkheden stil te staan.

Langzaam maar zeker werd het leven weer “normaal”. Toch gaat er iedere keer als het terreur alert van geel naar oranje gaat, weer een schok door me heen. Toen er een aantal maanden geleden werd geadviseerd om plakband en plastic in te slaan, deed ik dat ook toch maar, gewoon voor de gemoedsrust. We hebben een noodrantsoen voor geval dat. Dit is sowieso een goed idee, want een natuurramp kan hier ook gebeuren, zoals die tornado en dan heb je dat ook nodig.

Vorig jaar werd ons gebied weer opgeschrikt in begin oktober door de sluipschutter. Voor velen zal het ietwat belachelijk hebben geleken, dat mensen van en naar hun auto renden, want logischerwijs was je risico zijn volgende slachtoffer te worden natuurlijk heel klein.

Maar het is niet te beschrijven wat voor psychische reacties 11 september heeft losgemaakt. Er is altijd een spanningsgevoel in de achtergrond.

Vandaag is het dus 2 jaar geleden. Er worden natuurlijk herdenkingen gehouden op de plaatsen van de ramp. Maar over het algemeen merk ik, dat mensen samen komen om dingen met hun vrienden of familie te doen. Ik ook, ik schrijf dit in gezelschap van 3 vriendinnen.

Toen ik hierheen reed en luisterde naar het nieuws, merkte ik toch weer dat de tranen hoog zaten, dus ik heb het gauw uitgezet.

Wat ik heb geleerd is niet te oordelen over hoe mensen reageren. Ik had van mezelf nooit verwacht, dat zoiets zo’n diepe en alles overspoelende invloed op mijn gemoed zou hebben.

Ik hoorde pas op de radio, dat meer dan 30% van de New Yorkers zegt, dat hun leven nog steeds niet normaal is en dat ze nog mentale hulp nodig hebben. En ik geloof het.

Ik had er behoefte aan mijn gedachten hierover hier neer te schrijven vandaag. Hoewel de vage angst voor de volgende aanval altijd in mijn achterhoofd zit, is het positieve wat voor mij uit al die narigheid is gekomen, dat ik veel bewuster leef. Ik geniet van van alles wat ik voorheen als vanzelfsprekend aanvaardde. Leef iedere dag alsof het je laatste is. Ik zie dat ook in anderen om me heen.

In juni 2002 zijn we naar New York geweest en hebben Ground Zero gezien. Nederlanders hadden geschreven, dat het niet veel voorstelde enkel een bouwplaats. Wij waren er echter zeer door geemotioneerd. Ik denk, dat de impact veel groter was als je in Washington en New York was op 11 september 2001, dan waar ook elders. En ik kan me helemaal voorstellen, dat het het saamhorigheidsgevoel in New York versterkt heeft, want dat merk ik hier in Washington ook. Iedereen is vandaag een beetje somber en denkt aan de mensen, die 2 jaar geleden hun geliefden zijn verloren, want vrijwel iedereen kent tenminste een zo'n familie.

#7 - 14-06-2005, 16:32 uur
« Laatst bewerkt op: 14-06-2005, 16:37 uur door PetraVS »

Ebelix

Ik kan begrijpen dat je hier echt lang van overstuur bent. Speciaal als je man op de beruchte dag eigenlijk een afspraak had in het Pentagon.

Ik was die dag op het hoofdkantoor. Ik werkte toendertijd voor een bedijf dat een aantal winkels exploiteerd op Schiphol. Ik hoorde om 2 uur 's middags vaag in de verte iets over New York en vliegtuigen maar helaas stond de radio te zacht. Een uur later heb ik de radio harder gezet en toen hoorde ik en iedereen op kantoor het nieuws en iedereen liet aburt zijn werk vallen om op zoek te gaan naar meer info.

Samen met mijn vrouw Petra zaten we in de voorbereiding van een reis naar Amerika. Begin oktober zouden wij op vakantie gaan. Doordit voorval had Petra geen trek meer om naar Amerika te vliegen en zijn we op vakantie gegaan naar Zuid Spanje.
#8 - 14-06-2005, 18:07 uur
NBA Guru 2009    WK voetbal Guru 2006    NFL Guru 2012

Kinneret

Lijkt mij echt f*cked up als je in jouw situatie zit, dat het niet uit je kop kan komen. Ik kan echt wel geloven dat dat bij veel amerikanen is geweest of nog steeds is. Het is nu al 4 jaar geleden! Man wat gaat dat snel! Ik zat toen op school en liep even langs de aula toen ik op de TV daar een gebouw zag roken. Toen ik een halfuur later thuis kwam zaten mijn moeder en mijn broer voor de TV gekluisterd en kwam ik echt op de hoogte van wat er was gebeurd,
de 2e was al net een paar minuten geleden ingevlogen. En even later kregen we het instorten voor de buis, en wat een chaos daar op straat wat ik me echt totaal kan voorstellen en wat ik ook zou zijn als ik daar op dat moment zou zijn. De morgen erop heb ik wel 11 volle krantpagina's geteld die over deze ramp gingen....
#9 - 14-06-2005, 18:15 uur

schorp

Petra, you're graciousness never ceases to amaze me.  

Wow, ik begin the huilen wanneer ik dit allemaal lees, especially Petra's reactie.  Ik heb jarenlang in NYC gewoond en heb in de Twin Towers gewerkt.  Ik woonde op een apartment aan de West Side Highway (road leading downtown) met een view van de towers en jogde dagelijks langs de piers naar de twin towers en terug...  

Toen September 11, 2001 gebeurde was ik op m'n weg naar m'n werk (ik werkte als counselor bij een drug and alcohol rehab) en ik besloot die dag naar m'n werk te lopen in West Hollywood, CA.  De meeste vrienden wonen bij mij in de buurt.  ik heb m'n telefoon meestal op silent s'avonds (wanneer ik slaap, en doe het aan wanneer ik thuiskom van m'n werk) dus ik wist niet dat ik vrienden had die mij als gekken aan het bellen waren (de messages zijn hartverscheurend).  Ik liep naar m'n werk en kwam een vriend van mij tegen die zij dat er een vliegtuig tegen de WTC ingevlogen was en ik geloofde ook dat hij grappen aan het maken was.  (ik werd altijd gepest tot Yankee en rude New Yorker door m'n L.A. vrienden), toen hij vervolgens meedeelde dat er ook een vliegtuig in de pentagon gevlogen was, lachtte ik hem uit en vroeg of de Superfriends (Superman, Wonder Woman, Aquaman, etc) al ingeschakeld waren), toen hij bleef beweren dat het echt zo was zei ik dat ik zodra ik op m'n werk ben de tv aanzou zetten.  Toen ik op m'n werk aankwam, was iedereen onrustig, all de patienten zaten om de tv en ik zag de most horrific beelden; ik ging naar m'n office en m'n baas was in tranen; ik was in tranen en probeerde m'n familie leden, vrienden en exen te bellen in NYC.  Ik kwam in contact met een vriend van mij en die was zo overstuur, (woont in Chelsea (buurt in NYC) en kon de rook en destruction van zijn dak zien.  Ik vergeet deze dag ook nooit; het maakt me altijd ontzettend droevig wanneer ik de images weer zie, ik ben nog niet naar NYC terug geweest en ik weet dat mijn hart zal breken wanneer ik ground zero zal zien.  

Wat ik fantastisch vond was hoe wij als Amerikanen voor een moment onze cynisch zijn over ons land weggooide, ik hield van de surge in naturalization applications, de natuurlijke liefde voor het land zonder politieke crap kwam naar boven and I loved that...

Wat fantastisch was, was inderdaad de samenhorigheid van ons land.  de wachtlijn om bloed to doneren of geld te geven was straten lang (en de straten zijn lang in L.A.), alle Amerikanen van alle afkomsten, immigranten, illegale immigranten waren daar om wat te doen, bloed geven, geld, logistics opzetten, etc.  

#10 - 14-06-2005, 19:13 uur

Norbert

Ik was op 11 september in de Dominicaanse republiek op vakantie. Ik was net opgestaan en gewwontegetrouw op vakantie altijd even de televisie aangezet op CNN.
Het eerste vliegtuig was toen net in het WTC gevlogen. Mijn kameraad was zich net aan het wassen in de badkamer toen ik tegen hem riep, daar komt nog een vliegtuig. Vol ongeloof zag ik vervolgens hoe het tweede vliegtuig zich ook in het WTC boorde. Wat later kwam m'n zus bij ons op de kamer om ons op te halen voor het ontbijt, ik heb haar toen verteld wat er aan de hand was, omdat zij geen Engels kan verstaan.
Uiteindelijk hebben we ons toch los weten te rukken van de televisie en zijn gaan ontbijten. Vlakbij onze tafel zat een groep Amerikanen en mijn kameraad vertelde hun wat er was gebeurd. Zij dachten eerst ook dat mijn kameraad een grap maakte, maar toen ging er toch een van deze groep terug naar zijn kamer om het nieuws te checken. Het duurde niet lang of hij kwam terug en vertelde aan de rest dat het waar was. Als een man stormden hun toen van de tafel af naar hun kamers.

Op de terugvlucht van de Dominicaanse Republiek zaten een paar van mannen met een Arabisch uiterlijk achter ons. We waren toen wel wat gespannen, temeer daar ze al aardig wat gedronken hadden voordat ze waren ingestapt en uiteindelijk de purser nog een fles drank in beslag nam van hun.

Ik was toen toch blij dat we uiteindelijk weer veilig landen op Schiphol.

De aanslag op het WTC schokte me, temeer daar ik tijdens een eerdere vakantie in Amerika nog boven op het dak van het WTC heb gestaan.
#11 - 14-06-2005, 19:51 uur

Rogier

Vier jaar geleden was ik 13 jaar...ik fietste met een jongen uit mijn voetbalteam naar de voetbalclub om een potje te gaan voetballen. Hij vertelde mij dat zijn zus tegen hem had gezegd dat er 2 vliegtuigen in het WTC waren gevlogen, ik dacht bij mezelf: 'What the fuck is het WTC'.... Ik wist toen nog helemaal niet van het WTC was en dacht ach het zal wel. Eenmaal 's avonds thuis gekomen en inmiddels ingelicht door mijn broer en ouders ben ik tv gaan kijken, ik ben me rot geschrokken, als 13 jarige jongen had ik nog nooit zoiets 'meegemaakt'. De week daarop ben ik vaak opzoek gegaan op internet naar reacties op/over de aanslag. Sinds de aanslag ben ik me meer gaan interesseren in Amerika, en in de Islam als geloof. De laatste jaren is me opgevallen hoe de situatie ook in Nederland is veranderd, en verneem ik op de 11e September ieder jaar dat er weinig belangstelling is voor een herdenking op wat voor schaal dan ook. Ikzelf ga op 11 September met een aantal sympathisanten meestal naar de Amerikaanse ambassade om daar een bloemetje neer te leggen en even een tijd met de Amerikaanse vlag staan, om onze steun te betuigen aan de Amerikaanse samenleving en de slachtoffers van de ramp. Jammer genoeg zijn we al een keer uitgemaakt voor 'rechtse ballen', 'fascisten', 'nazi's' etc. omdat wij pro-Amerika zijn. Een ding is zeker dat ik altijd Amerika zal steunen en   nooit maar dan ook nooit zal ik 11 September vergeten! Want de aanslag heeft niet alleen Amerika beschadigt maar ook de rest van de wereld.....

Ik ga dit jaar weer naar de Amerikaanse ambassade in Den Haag op 11 September, als er mensen zijn die graag mee willen meld je dan even aan via een privéberichtje.


Groeten,

Rogier.

#12 - 14-06-2005, 21:10 uur

Jez

Toevallig waren we alletwee thuis; mijn man zat achter de computer, ik zat wat op tv te zappen. Ik zag beelden van het 1e vliegtuig, het duurde even tot het doordrong dat ik niet naar een film zat te kijken maar dat dit echt was.

Ik zei net tegen mijn man, dat ik dacht dat er iets ergs aan de hand was, toen we het 2e vliegtuig zagen crashen. Ook wij hebben vanaf dat moment alleen nog maar tv gekeken.

Toen we hoorden van het vliegtuig in Pennsylvania, ben ik meteen gaan kijken of dit in de buurt van onze tante en nichtje was. Gelukkig, nee. We hebben ook meteen geprobeerd de familieleden in de US te bellen (dat zijn er veel!), maar de lijnen waren lange tijd overbelast, dus bleven we lang in onzekerheid over hun welzijn.

Pas later hoorden we dat een neefje stomtoevallig niet in zijn kantoor op het Pentagon was, daar waar het vliegtuig was neergekomen, maar elders -veilig- in het gebouw.

Vlak na 9-11 hadden we hier in Nederland een familiereünie en het was even spannend of dit door kon gaan. Uiteindelijk durfde 1 tante met kinderen niet te vliegen vanuit de US, de rest kwam gelukkig wel.
#13 - 14-06-2005, 21:17 uur
Reisverslagen: www.eysbroek.nl - Instagram: @jezphotos

visuar

Ik stond vlak voor de ringweg van groningen even stil om een vriend van me te laten pinnen. Toen zette ik de radio aan en hoorde het. Het was nog niet geheel zeker wat het precies was (eerste vliegtuig was erin gevlogen dacht ik). Toen ik de ring weg opreedt vloog de 2e erin. Heel onwerkelijk gevoel om het "live" te horen terwijl het aan de andere kant van de wereld gebeurd. Thuis direct de TV aangeknipt uiteraard.

Ongelooflijk dat er mensen zijn die tot dat soort dingen in staat zijn...  :'( :-\ :-X
#14 - 16-06-2005, 14:31 uur
Groetjes! Rob
Geen geluk DV-2006 & 2007. Op naar DV-2008 :)

persianBrit

ik was bij een vriend thuis en we zaten net voetbal te kijken. tijdens de rust gingen we zappen en kwamen op eens op CNN; ik weet nog goed dat ik me eerst een hoedje schrok (toen de eerste vliegtuig erin vloog) omdat ik dacht dat het een ongeluk was...

de beelden daarop zal ik nooit vergeten; toen de tweede vliegtuig in de towers ging. ik kon het gewoon niet geloven.
heel NYC stond op zijn kop. het was echt pijnlijk en mijn vriendin (israelische die 2 jaar in NYC bij een PR bureau EN in de twin tower had gewerkt+stage gelopen) belde me op om naar haar synagoge te gaan. daar keken we allen met amazment naar de beelden...

ik zal het nooit vergeten...; iedereen in Den Haag was gewoon kapot en in de synagoge waren mensen woedend en verdrietig.
dagen daarna heb ik ernog over nagedacht, het proberen te analyseren, met vrienden erover gepraat... maar alles was tevergeefs; no way one can justify or explain a strange and utterly appalling act as terrorism...

ik zal het persoonlijk nooit kunnen vergeten... :'(
#15 - 16-06-2005, 18:22 uur
« Laatst bewerkt op: 16-06-2005, 18:28 uur door persianBrit »

leden:

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.


Sitemap 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15