De wonderen van de Appalachian Trail...
De Appalachian Trail, voor kenners “de AT” is, voor degenen die het nog niet weten, het langste voetpad ter wereld. De AT loopt in het oosten van Amerika en strekt zich over meer dan 2140 mijl of bijna 3500 km uit van Georgia (nabij Atlanta) in het zuiden tot Maine in het noorden. De wonderen op de AT komt iedereen met een verslaving voor lange afstand lopen tegen. Voor ons en vele Amerikanen is de AT een wonder op zich. U moet zich voorstellen dat u in de wildernis loopt waar je bij voorbeeld vele soorten slangen, beren, schildpadden, bevers, reeën en elanden kunt tegenkomen. Problemen met beren? ... komen eigenlijk niet voor; wel zijn er voorvallen bekend van problemen met mensen... Maar bedenk wel: we lopen in het rijk van de dieren en zijn hier dus slechts als gast aanwezig. Al lopende gebeuren er vele wonderen met jezelf... Allereerst wordt de belasting van (ongezonde) stress steeds minder. Na 3 - 4 weken merk je, dat je bevrijd bent van een last die je, hoewel onbewust, steeds bij je hebt gedragen. Niet voor niets ontmoet je soms hikers, die de rust van de wildernis hebben opgezocht, omdat ze in hun dagelijks leven door rampspoed waren getroffen, bij voorbeeld door overlijden van een dierbare of door echtscheiding. Je komt ondanks de inspanningen van een zware tocht zo tot rust, dat je plotseling de geluiden van de wildernis kunt onderscheiden. Je merkt dan pas hoe al het lawaai in het dagelijks leven zo in je hoofd heeft gezeten, dat je ontvankelijkheid voor het subtiele geluid van een bergstroom was verdwenen. Zo ervaarden wij plotseling het enorme lawaai van krekels bij het schemeren... En wat zijn we blij dat we intens kunnen genieten van de heerlijke kleuren en geuren van de ontelbare tropische bloemsoorten. Kortom: op de AT beleefden we een nieuwe wereld... In de wildernis word je teruggeworpen op je eigen gedachten en je bent zelfs in staat om je gedachten te vervangen door louter ervaren... Het lopen van de AT als één traject gedurende ongeveer 5 - 6 maanden vormt voor vele Amerikanen een ideaal wat zij één keer in hun leven hopen mee te maken. Jaarlijks beginnen er ca. 3000 tot 5000 “thru-hikers” aan deze onderneming, waarvan er ongeveer 10% daadwerkelijk slagen. De tocht is zo zwaar, dat aan afvallers nooit zal worden gevraagd waarom zij gefaald hebben. Wel is het een wonder, als je er dank zij een enorm doorzettingsvermogen, in slaagt de top van de Kahtahdin in Maine of aan de andere kant de Springer Mountain in Georgia te halen. Behalve doorzettingsvermogen moet je er natuurlijk ook de tijd voor hebben. Je ontmoet daarom vaak thru-hikers die net afgestudeerd zijn of die van hun pensioen genieten. Wij doen de AT in drie trajecten van ca. 700 mijl per jaar en voelen ons als “section-hiker”, wanneer we de echte “thru-hiker” ontmoeten, slechts toeschouwers... Wel hebben wij daardoor meer tijd om van de AT en tussentijdse “rustoorden” te genieten. We ontmoetten diverse “thru-hikers” die geobsedeerd zijn door hun planning en het overbruggen van hun dagelijkse portie af te leggen mijlen. Onze bewondering voor de honderden vrijwilligers, die bereid zijn om “HET PAD” en alle voorzieningen, zoals shelters en kampeerplaatsen, ieder jaar weer in goede staat te brengen, willen we ook in dit boekje weer benadrukken. Een staaltje van wat dit betekent beleefden wij deze tocht in de staat New York toen ons pad versperd werd door een omgewaaid bos! En wat denkt u van het repareren van alle bruggen die door de moerassen zijn aangelegd? Naast het genot over ons leven in de groene Appalachian Mountains ervaren wij de fijne contacten met onze lotgenoten die we ‘s avonds tijdens ons kamp ontmoetten als hoogtepunten van de tocht. Dat hemel en hel of hoogtepunt en dieptepunt dicht bij elkaar kunnen liggen beleefden we in Wind Gap, Pennsylvania, waar, het is nog steeds traumatisch om eraan herinnerd te worden, mijn rugzak werd gestolen. De hulp die we daarna kregen om ons weer een geheel nieuwe uitrusting aan te schaffen, zullen we ons als “het absolute optimum van hulpvaardigheid” blijven heugen.
Zie ook onze website:
http://verweg.de
