Ik blijf het vreemd vinden, dat de hoofdstad van de VS geen "sticky" krijgt, maar Anchorage wel
, maar goed...
Hieronder een verslag van het bezoek aan een "off the beaten path" museum:
Behalve de bekende Smithsonian musea op de Mall zijn er in Washington nog een heel stel musea met prive collecties. Een van de bekendste daarvan is de Phillips Collection. Al jaren wil ik er eens heen, want er zijn heel wat schilderijen van bekende impressionisten gehuisd.
En vorige week zag ik, dat er op het moment een speciale tentoonstelling over Degas, Toulouse Lautrec en Sickert te zien is. De eerste twee maken deel van mijn favoriete impressionisten! Karin en Christine hadden ook wel zin om mee te gaan, dus bestelde ik tickets (de gewone collectie in het museum is gratis, maar de speciale tentoonstellingen niet) via Ticketmaster voor toegang om 10 uur vanochtend.
Even na negenen rijden we weg door het spitsuur naar Washington. Ondanks het zware verkeer en een keer misrijden (dit keer niet de fout van de GPS dame) stallen we de van bij het Hilton Embassy Row hotel en lopen het kleine stukje naar het museum.
Dit gedeelte van Washington vind ik erg mooi. Overal zijn ambassades en de architectuur van de woonhuizen vind ik ook prachtig, overal zijn kleine torentjes te zien. Dat mensen hier trots zijn op hun huizen (mag ook wel, het kleinste apartement kost al een miljoen dollar!) kun je zien aan de keurig onderhouden stadstuintjes, waarin de viooltjes en narcissen al bloeien.
Het Phillips museum is gehuisd in zo'n oud pand, wat vroeger aan staalmagnaat Duncan Phillips behoorde. Hij begon als herinnering aan zijn te vroeg overleden vader en broer dit museum. Artiesten als El Greco, Monet, Renoir, Whistler en nog veel meer zijn ruim vertegenwoordigd.
Op deze grauwe, koude ochtend lopen we rillend het huis binnen. Onze tickets liggen al op ons te wachten en we krijgen een groen plastic clipje om aan onze kleding te bevestigen. We geven onze jassen toch maar af, want binnen is het lekker warm.
Boven begint de tentoonstelling en ik geniet van al het moois! Er hangen werken van schilders, die ik niet ken, zoals Sir George Clausen en James Tissot. Maar hun schilderijen spreken me juist erg aan, vooral eentje van Clausen, die "Lente ochtend" heet.
Er staat een heel mooi beeldje van een moeder met haar baby, waarvan ik het plaatje helaas niet online kan vinden. Ook het schilderij "Master baby" van Sir Orchardson treft me. Ik heb iets met babies en moeders.
Al deze schilders waren tijdgenoten van Edgar Degas in een tijd, dat Parijs het kunstcentrum en Londen het financieel centrum van Europa was. Het was de tijd van koningin Victoria en van Dandyisme in Engeland. In Frankrijk waren de tijden moeilijker met de Pruissische oorlog. De artiesten in deze tentoonstelling gingen regelmatig bij elkaar op bezoek en vooral Sickert werd sterk beinvloed door Degas.
De schilderijen van de balletdanseressen van Degas en het ene beeldje van een veertienjarig balletdanseresje fascineren ons. Je kunt er lang naar kijken en met een bepaalde kleur, een rood strikje hier, geel licht daar, trekt hij je zijn schilderij in.
Ook zijn "Absinthe" schilderij trekt de aandacht. Op de muur staan de kritieken, die dat schilderij destijds in de kranten kreeg. Inderdaad spreekt het boekdelen over de verlopenheid en wanhoop van het leven van de karakters.
Van de schilderijen van Sickert zijn we alle drie minder gecharmeerd. Hij schildert erg grof en donker. Een interessante bijkomstigheid, bij het schrijven van dit blog ontdekt, is dat er een theorie bestaat, dat Sickert Jack the Ripper was!
Vrolijk gekleurde schilderijen van Pierre Bonnard en Edouard Vuillard herken ik van onze Artsmart lessen over deze schilders in Saskia's klas vorig jaar.
Na anderhalf uur hebben we de speciale tentoonstelling gezien en lopen we door de vaste collectie. Deze kunstwerken hangen in de kamertjes van het huis en de laatste zaal is de muziekkamer en danszaal. Het plafond hier is prachtig bewerkt en de muren zijn een gebeeldhouwd donker hout. Prachtig! Ik zie hier zo een 19e eeuws bal plaatsvinden!
Nog even kijken we in de heel leuke winkel. De mooiste boeken over impressionistische werken worden er verkocht, maar ik weet, dat ik ze thuis toch nooit inkijk. Inhouden dus maar! Wel koop ik een leuke kaart van Washington DC, een Mapeasy, waarop ook restaurants en winkels te zien zijn. Niet alleen is die handig om nu een lunchplek te zoeken, maar als Petra hier is zullen we hem ook kunnen gebruiken (als ik die kaart thuis wat beter bestudeer realiseer ik me, hoeveel er nog te doen en zien is in de stad, dat ik nog nooit heb gedaan!!!).
We halen onze jassen weer op en als we buiten komen is het helemaal opgeklaard. Zon en staalblauwe lucht stralen ons toe, hoewel het met de wind nog flink koud voelt.
Met behulp van de nieuwe kaart lopen we naar Connecticut Avenue, dit is de Dupont Circle buurt, waar een grote keuze aan restaurantjes te vinden is. Dan wordt het moeilijk om te kiezen. Gelukkig herinnert Christine zich van jaren geleden "La Tomate" en we nemen daar plaats.
Het is een heel gezellig restaurantje gevestigd in een van de oude huizen (je merkt, dat ze oud zijn, omdat de vloeren oneven zijn). Het menu ziet er heerlijk uit! Karin en Christine bestellen twee verschillende soorten pasta en delen die, ik hou het bij soep (Passato di Verdure, een puree van spinazie, prei en zucchini) en een voorgerecht van gegrilde baby octopus met spinazie. Het smaakt allemaal heel goed.
Zoals altijd krijg ik het gevoel op vakantie te zijn, hier. Er zijn zoveel verschillende facetten aan de stad Washington. Dit gedeelte oogt weer zo heel anders, dan wat de meeste toeristen te zien krijgen.
Om een uur halen we de auto weer op en ik rijd terug via Georgetown, de mooie weg, dus. Eerst komen we over de historische Dumbarton brug. Dit is de eerste keer ooit, dat ik over deze brug rijd, er staan vier grote bronzen bizons langs de kanten.
Aan de overkant rijden we Georgetown binnen en langs het Dumbarton House en Cooke's Row, een rij pittoreske rijtjeshuizen. Georgetown is het oudste gedeelte van Washington en dat is te merken aan de nauwe straatjes. Zo af en toe is het even heel voorzichtig rijden. Maar al gauw rijden we via de Key Bridge de stad weer uit en twintig minuten later zijn we thuis.
Het hele verslag plus foto's is op mijn weblog te bekijken(28 februari):
http://nederlandseamerikaan.blogspot.com
