Amerika Forum - USA 4 ALL - Informatie

Amerika forum door USA4ALL!

Amerika Vakantie Routes en hulp bij uw planning. Uiteraard kunt u hier ook terecht voor andere Amerikaans gerelateerde vragen over de Verenigde Staten van Amerika!
Als u zich registreert als lid, ziet u minder advertenties! Bovendien ziet u meer onderwerpen, zoals bijv. voorgestelde routeopties en krijgt u toegang tot de veel gestelde vragen. Bij aanmelding heeft u geen last meer van dit bericht.

Een huig als het geslachtsdeel van Toetanchamon

Discussie gestart

Wop

Kan een vrachtwagencombinatie met twee gigantische aanhangers in vliegende vaart een fietser op tien centimeter afstand passeren? Toegegeven, het moet razend moeilijk geweest zijn maar het wás te doen. Het gebeurde op interstate 285 die dwars door de Rocky Mountains gaat.

Twee dagen eerder ben ik in Denver met mijn fietstocht begonnen: bestemming Las Vegas. Haarspeldbochten waar bergmassieven in Europa een patent op hebben zijn hier onbekend. In de Rocky’s gaat de weg gewoon urenlang rechtuit omhoog en slingert zich als een serpent door het Pike National Forest. Het is uitgestorven. Bewoning is er niet of nauwelijks: wat zijn charmes heeft. Geen hoempapadorpjes als in de Alpen, alleen maar oorverdovende stilte in een bijna ongerepte natuur. En net als je denkt dat ze de weg alleen voor jou hebben aangelegd, scheurt er een levensgrote vrachtwagen met over de honderd kilometer per uur enkele centimeters langs mij heen. Giddy up Go Daddy. De schrik slaat er meteen goed in. Na dat incident gaat het fietsen een vorm van koorddansen worden. Want de uiterste rand van de weg wordt bereden. Maar het avontuur blijft. En dat is urenlang in de bergen rijden om het dorpje Fairplay te halen, waar volgens de Lonely Planetgids een motelletje is.

De Rocky Mountains zijn precies zoals ik het dikwijls op National Geographic zag. Maar in het echt nog indrukwekkender, stiller, leger, en ruiger dan vanuit de luie stoel. Doorzichten op besneeuwde toppen, donkere wouden, afgewisseld door prairieachtige stukken. Dan wordt de stilte doorbroken door een zacht gebeuk. Tegen de bosrand aan staan twee grote herten met de koppen tegen elkaar aan te slaan. Wat kan hen nou een fietser uit Amsterdam schelen als de bronstijd er aan komt, de hinden gewillig zijn en de hormoontjes door het hertenlijf gieren. Maar naast het ‘beestenspul’ ook opeens, zomaar, tussen bemoste dennenbomen, een vervallen blokhut. ‘Bob Ross’ is het eerste wat je te binnen schiet. De Amerikaanse tv-schilder (,,zullen we er nog een boompje bij zetten’’) had een octrooi op dat soort landschappen.

Maar het gemijmer over pulpschilders, bronstige herten en bloedstollende natuur maakt plaats voor een soort radeloosheid als de zon onder begint te gaan, de weg nog steeds naar de hemel lijkt te leiden en Fairplay in geen velden of wegen te bekennen valt. En net als je gaat denken aan een nacht in de open lucht ligt, als een vliegepoepje, Fairplay voor je, wat niet meer blijkt te zijn dan een restaurantje, benzinestation wat morsige huisjes en dat ene motelletje. Of ik even mee wil komen vraagt een dag later de eigenaar van Mothers Home Cooking aan mij. Ik heb zojuist een ontbijt op van gebakken aardappelen, eieren, worstjes, toast, pannenkoeken, weggespoeld met een kan koffie. Ik moet een speld prikken in een wereldkaart op de plek waar ik vandaan kom. Aan het aantal spelden te zien komen er niet veel Nederlanders in zijn tentje en ik ben de eerste uit Amsterdam.

Bulkend van het reuze ontbijt stap ik op de fiets om mijn lang verwachte beloning in ontvangst te gaan nemen, want na een tien kilometer lang plateau begint een afdaling van zestig kilometer lang richting Salina.  Het woord ‘kicken’ is een eufemisme. Dit is genieten van de snelheid waar je niets voor hoeft te doen, en maar kijken naar rondvliegende roofvogels, wegspringende hertenroedels, en, wat was dat? Een wolf of coyote?

Van de Rocky's tot aan de staatsgrens met Utah moeten Salida, Gunnison, Montrose en Grand Junction worden gepasseerd. De slopersbal heeft in de laatste drie stadjes regelmatig rondgeslingerd. Salida waren ze vergeten en blijkt een puntgaaf westerndorpje te zijn, met gevelwanden die in Hollywood geen gek figuur zouden slaan. In de hoofdstraat verwacht je dat goudzoeker Chicken Joe met zijn muilezels de hoek komt omslaan. De uitlopers van de Rocky's komen uit in het prairiegebied van West-Colorado. Na het stadje Montrose gaat de interstate 50 dwars door een soort godverlaten en verwilderde Flevopolder op weg naar Grand Junction.

‘...en ik wil zelfs stoppen met het schrijven van gemene stukjes en ga alles doen om mijn leven te beteren, maar asjeblieft Heer, zorg dan wel dat ik water krijg',  hoor ik mij zelf zeggen. Wat begon als een lichte ongerustheid verandert in een paniek die ik langzaam in mijn lijf omhoog voel kruipen. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik zonder water kom te staan in een van de droogste woestijnen van Amerika?

Vanaf Grand Junction, de laatste stad in Colorado, moet ik de sprong naar Moab maken. Honderdnegentig kilometer dwars door de San Rafaelwoestijn. Rond 1850 trok Brigham Young met duizenden volgelingen er doorheen om in het westen de mormonenstaat Utah te stichten. Na Young waren de legendarische treinrovers Butch Cassidy en de Sundance Kid er actief. Het vervoermiddel van Young en zijn mormonen waren ossenkarren. Butch en de Kid reden op paarden. Ik doe het op een Concorde mountainbike voorzien van meer dan twintig versnellingen. Maar wat heb ik aan dat ‘spacy' materiaal als ik bijna droog sta. Twee bidons water is meer dan genoeg had ik mij ’s morgens voorgehouden. Wat een misplaatste arrogantie en wat een naïeve  gedachte.

Het bord, dat opeens langs de weg opdoemt, gloeit als het vlammende zwaard van de aartsengel. ‘10 Miles, Gasstation', lees ik tot mijn grote opluchting. God Bless America staat er met grote letters op de gevel van het tankstation, de Stars en Stripes hangt halfstok, en overal grijnst die oorlogszuchtige dombo vanuit het Witte Huis mij tegemoet. Voor het geval een buitenstaander het vergeten mocht zijn, het is vandaag 11 september. Maar wat kan mij een Osama bin Laden, en Bush nou schelen als mijn huig aanvoelt als het geslachtsdeel van Toetanchamon.

Een liter Coca-Cola, een grote zak chips en voldoende schaduw, meer heb ik niet nodig. De cafeïne en de suiker van de cola, zout en koolhydraatjes van de chips doen wonderen. Hier kan geen dure sportdrank of voeding tegen op. Hersteld begin ik aan de laatste zeventig kilometer naar Moab. De interstate 190 is kaarsrecht en volkomen verlaten. Het is 45 graden, mijn stuur voelt roodgloeiend aan, en het water en de flesjes Cola in mijn tassen staan op kookpunt. Naast mij rijdt een meterslange pikzwarte renner, die ik maar niet kan afschudden. De zon is bezig haar laatste stralen over de vuurrode rotsen te persen. En dan gebeurt er iets geks. ‘Keuze maken, keuze maken’, klinkt het op de ritme van ieder pedaalslag. Mijn brein dwingt mij te kiezen tussen generaal Montgomery of veldmaarschalk Rommel.

‘Sodemieter op’schreeuw ik tegen iedereen en niemand. ‘Ik ga voor Ome Fritz!’Ach gut, Ome Fritz, al weer vele jaren aan gene zijde maar was een van de aardigste collega’s waar ik als jonge leerling handzetter mee te maken had. Ome Fritz die als Duits jochie van achttien jaar voor zijn nummer werd opgeroepen en moest vechten in het Afrikakorps. Ome Fritz met zijn prachtige en spannende verhalen over El Alamein, ijskoude woestijnnachten, Britse sluipschutters en zijn brandende haat aan doedelzakmuziek.  Motel Benelux is de naam van het motelletje, waar ik met zoutkorsten overdekt binnen val. De eigenaresse, een Française, beheerst het Engels als inspector Clouseau. Natuurlijk wil ik een ‘reum' en een pot bier, godverdomme nog-aan-toe, voeg ik er in het plat Amsterdams aan toe. Het blikje Budweiser giet ik met een teug naar binnen en als ik in de louncespiegel kijk geloof ik mijn ogen niet. Daar staat Ome Fritz! ‘Goed gedaan jungen’ hoor ik hem zeggen. Oververmoeid zoek ik mijn kamer op. Las-Vegas is nog ver weg.
 

© USA4ALL & André Stuyfersant

Klik hier voor meer reisverhalen
#1 - 25-01-2006, 17:46 uur

jaborg

Pracht verhaal. Ik ga de andere verhalen ook zeker lezen.
#2 - 25-01-2006, 20:31 uur

Verelle

Nieuw!
Ik was dit nog niet eerder tegengekomen, maar wat een mooi verhaal zeg!
#3 - 29-08-2006, 21:00 uur
« Laatst bewerkt op: 30-08-2006, 05:48 uur door Verelle »
In april terug naar Amerika

kwaajknarie

Citaat
I was dit nog niet eerder tegengekomen, maar wat een mooi verhaal zeg!

Dat heb ik precies hetzelfde, wat een juweeltje, ik ga meteen verder lezen!
#4 - 29-08-2006, 21:07 uur

leden:

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.


Sitemap 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15