[KKop]

Mayflower:

Ik heb net met stijgende verbazing je verhaal gelezen.  Wat een stelletje ongelikte beren om zonder maar een telefoontje gewoon niet te komen opdagen!

Ik woon zelf in Georgia, we zijn dus 'buren'.  Nu woon ik in een buurt met zowel geboren zuiderlingen, als ook  'import'.  En dan bedoel ik uit de rest van de VS, niet uit het buitenland.    Hoewel contacten leggen hier in het algemeen moeilijker is dan in NL, heb ik de toestanden die jij beschrijft gelukkig nog nooit meegemaakt. Ik hoop dat je ervaringen de uitzondering zijn, en niet de regel.

Ik heb nog eens nagedacht over mijn eigen kennissen, en hoe de contacten tot stand kwamen;
werk
Ik kan op mijn werk goed met collega's opschieten, maar heb (ook uit eigen voorkeur) geen contact met hen buiten het werk.  
vrije tijd
De contacten die ik heb doe ik op via activiteiten in mijn vrije tijd; mottorrijden bijvoorbeeld.  Ook hebben we contacten in de buurt, vooral met ouders van kinderen van mijn dochter's leeftijd, al heb ik dat vooral aan mijn vrouw te danken, die stapt overal gewoon op af.
landgenoten
In tegenstelling tot een van de voorgaande reacties die je kreeg, ben ik niet voor het opzoeken van nederlanders om zo te integreren.  Is in het begin wel makkelijk misschien, en kan ook een goede uitlaatklep zijn voor de toestanden die je in Alabama meemaakt.  Mijn advies is, als je echt wil wennen aan het leven hier is om tijdelijk al het nederlandse af te zweren, en je onder te dompelen in het leven hier.  Dat kan even duren, en voor jou als nederlandse alleen zal het vast moeilijker zijn dan voor een gezin, maar ik zou het toch proberen.  En wordt het je teveel, dan heb je ons hier op het forum toch!

Nog een ding, en dan stap ik van mijn preekstoel:  Besef ook dat je door je heimwee de eventuele terugkeer naar NL door een roze bril ziet.  Je baalt nu zo van je leven in Alabama, dat NL je plotseling paradijselijk voorkomt.  De werkelijkheid is wellicht niet zo rooskleurig.  Denk goed na voor je een beslissing neemt.

Ik ken je natuurlijk niet. Wellicht heb je al het bovenstaande al geprobeerd. In dat geval mijn excuses.

Sterkte met het leven in Alabama.  En mocht je eens in Atlanta zijn, stuur even een berichtje, kunnen we met zijn allen een lekker belgisch biertje drinken op die gekke amerikanen.

[JJdJ]

Well,
Het kan wellicht ook zo zijn dat er op dezelfde dag een ander feestje was waar iedereen naar toe is gegaan. Het klinkt mij een beetje dorps in de oren maar het is niet iets wat in Nederland niet zou kunnen gebeuren. Je vermelde dat je dochter redelijk populair is op school, wellicht dat de andere ouders dit als een bedreiging hebben gezien voor hun kinderen. Wellicht hebben ze onderling met elkaar gesproken of heeft een van de Mom’s de andere overtuigd niet te gaan. These are all just guesses en verandert niets aan de pijn die deze ouders al hebben veroorzaakt.

Woon zelf in Georgia, Atlanta suburb, een redelijk nieuwe wijk met zwembad en tennisbanen, ben zelf nu een actief tennisspeler en ken hierdoor veel mensen uit de buurt. Ik beschouw de meeste amerikanen niet als oppervlakkig maar denk wel dat mensen minder tijd maken/bschikbaar hebben om andere beter te leren kennen. Heimwee heb ik zelf nooit echt gehad maar vooral in het begin mis je wel een groot aantal dingen zoals je zelf als noemde winkelen, goede vrienden etc en je kunt niet even op je fiets stappen en een stukje erop uit. Dit zou op zich wel als heimwee gedefinieerd kunnen worden maar zo heb ik het nooit opgevat. Ik behoor niet bij de groep mensen die per se naar Amerika wilde emigreren, maar in de groep die moest afwegen tussen partner. Dit maakt het wellicht al een stuk moeilijker daar je een beetje het gevoel hebt half gedwongen te zijn.
 
Mijn ervaring tot dusver is dat het begrijpen en kunnen leven in een andere cultuur voornamelijk tijd nodig heeft. Ben hier zelf bijna vijf jaar en loop vaak nog tegen zaken op die ik niet begrijp en die me iriteeren, het wordt echter wel steeds minder. Ben er wel van overtuigd dat de Nederlandse koffie koekje cultuur een stuk moeilijker te leren is dan de hamburger cultuur.

Op alles heb ik me moeten aanpassen, ik speelde bijvoorbeeld geen tennis maar badminton, ik was een verwoest windsurfer en nu ligt de plank voor 359 dagen per jaar in de garage want er is hier geen wind. Motorrijden is ook een van m’n hobbies, echter je zweet je op dit moment kapot van de warmte, in Nederland had je daar nooit last van, daar was het vaak te koud. Als het de te druk is klaag ik over de drukte, als het te rustig is klaag ik over de drukte. Het belangrijkste is dat je gelukkig kunt zijn met wat je hebt op het moment dat je het hebt. Grappige is dat je vaak niet weet wat je echt hebt totdat je het verliest. Wellicht dat het helpt om alle positieve dingen in Alabama op te sommen en af te zetten tegen alle bekrompen Nederlandse gewoontes. En wellicht dat een korte vakantie/bezoek aan Nederland en familie je laat beseffen hoeveel je je man mist.

Om niet al te phylosofies te worden maar wat ik toch niet achterwegen wil laten is dat ik een man ben (sorry I can’t help it). Een van de mannelijke geboren eigenschappen is dat ze alles proberen op te lossen met acties en probleemoplossingen. Tegen echte heimwee is waarschijnlijk geen oplossing anders dan het praten en communiceren zelf wat je nu al doet. So just ignore the above.

Veel sterkte en groeten,

JJdJ

[visuar]

Ik kan (helaas) niks toevoegen maar wilde jou en je familie wel even het sterkte wensen! Hopelijk gaat het binnenkort beter!

[mayflower]

Ik kom er maar niet over uit hoe hartverwarmend alle reacties zijn voor mij.
Het "Remy" gevoel is daardoor wel wat afgenomen.

weet je, ik besef voor mezelf dat dit gewoon een lastig iets is.
Iedereen denkt, voelt en ervaart dingen anders, eveneens afhankelijk van de plaats en het tijdstip waar je bent.
Ik wil wel even kwijt dat ik geenszins het wonen in Amerika over een kam scheer. Hoe ik me ook voel op dit moment, Amerika is een mooi land en ik ben ervan overtuigd dat het vele mogelijkheden biedt.
En geeeeeeenszins wil ik nederland op een voetstuk plaatsen. Ondanks mijn heimwee gevoel weet ik ook heel goed dat nederland verre van ideaal is.
En ook dat wij nederlanders niet de makkelijkste zijn.

Een ding weet ik wel zeker voor mezelf en dat ik dat ik hier, op deze plek niet wil blijven. Niet hier in dit gebied, omdat ik er toch, vooral na al jullie verhalen, van overtuigd ben dat dit voor een groot deel echt aan het gebied ligt waar we wonen. Ik denk dat ik  niet moeilijk ben in veel dingen en me vrij makkelijk kan aanpassen aan bepaalde dingen, ook aan zaken die mij "onbekend" zijn. ik heb alleen wel een heel groot gevoel voor rechtvaardigheid, voor respect voor elkaar hebben en aardig zijn voor elkaar en dat is iets wat ik hier echt totaal niet terug vind. En eerliijk gezegd doet me dat pijn.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om "geaccepteerd" te worden.

verder zou een reisje nederland mij zeeer zeker goed doen, maar aangezien ons visum nog steeds niet rond is wordt dat lastig, ik zit hier na een jaar getrouwd te zijn nog steeds op een fiancee visum. Dus ook daar moeten we op wachten.
Maar wellicht is het het beste om in alle mogelijke rust te kijken wat we samen willen, wat we kunnen en waar we heen moeten.
Ik denk sowiso dat het verstandig is om eerst ons visum af te wachten. Anders is al die ellende en tijd rondom het visum ook voor niets geweest...

Heeft ioemand trouwens enig idee hoelang het duurt voordat je visum rond is?

groetjes Mayflower

[Chiefram]

Ik ben blij te horen dat de reakties je in iedergeval goed hebben gedaan! Het is voor iedereen in het begin best wel moeilijk en mis mijn eigen vrienden in Nederland ook best wel. Hier heb ik ook niet zo'n band met vrienden als in Nederland, maar dat moet groeien.

Ik kan hier niet zomaar eventjes 's avonds bij iemand op de stoep gaan staan om een bakje koffie te gaan drinken. Ze zien me al staan, hahaha... En toch heb je zoiets wel nodig in je leven, gewoon 'eventjes' eruit, 'eventjes' bij iemand een bakje doen...

Maar ja... die tijd komt nog wel.  

[schorpioenvrouw]

Hey  Mayflower,

Ik heb alle berichtjes vluchtig gelezen en ik voel met je mee.
Ik herken het wel een beetje.
Mijn vriend woont in de VS en ik heb dus de keuze gemaakt om niet daar te willen wonen. Voorlopig zit ik dus hier en hij in Oklahoma. Begrijp me niet verkeerd want ik vind het echt heel leuk om er op vakantie te gaan, maar om daar te gaan wonen......nee.
Bij het idee om naar het buitenland te verhuizen zou de VS in het verleden nooit in me opgekomen zijn en na heel wat bezoekjes denk ik daar nog steeds zo over.

Ik wens je in ieder geval veel succes bij het maken van een keuze. En denk maar zo, je bent niet de enige. Een vriend van mijn vriend die samen met zijn duitse vrouw in Alabama woont denkt ook aan het teruggaan naar Duitsland.

Sterkte en groetjesssss......

[JJdJ]

Nog een toevoeging hier na ook het berichtje van Schorpioen te hebben gelezen,
Een relatie bestaat nou eenmaal uit geven en nemen. Vaak meer geven dat nemen, hoe dat precies werkt heb ik zelf nooit helemaal begrepen maar hier hoort ook woonplaats en landkeuze onder. Het hangt er vanaf waar je meer waarde aan hecht en hoeveel je om je relatie geeft en wilt geven.

Gevoel voor rechtvaardigheid, respect en vriendelijkheid zijn waarden die niet per se acceptatie genereren.Volgens mij is het antwoord op de opmerking over geaccepteerd worden simpel. Ben jezelf en blijf jezelf. Als je daardoor niet geaccepteerd wordt, too bad, het is echter nog steeds vele malen beter dan geaccepteerd worden als iemand die je niet bent. Persoonlijk maak ik me nooit druk over het wel of niet geaccepteerd worden. Mensen die denken dat ze geaccepteerd worden hoeven dit wellicht niet te zijn en andere die denken niet geaccepteerd te zijn kunnen worden gerespecteerd voor wat ze zijn zonder dat ze dit weten. Er zijn ongetwijfeld wel Alebamers waarmee je het goed zult kunnen vinden, je bent ze echter gewoon nog niet tegengekomen.

Over de duur van het visum kan ik niets toevoegen echter je zou toch met het stempel in je paspoort moeten kunnen reizen + evt copie van mariage cetificate. Wellicht kun je dit navragen bij INS, uit ervaring weet ik dat deze mensen niet altijd vriendelijk zijn, maar je kunt het wellicht treffen.

Groeten,

[Loek]

...
Ik kan hier niet zomaar eventjes 's avonds bij iemand op de stoep gaan staan om een bakje koffie te gaan drinken. Ze zien me al staan, hahaha...
...

De koffie staat anders altijd bruin hoor!

Het heeft bij ons ook lang geduurd voordat we echt onszelf als ingeburgerd beschouwden.  En het is nu eenmaal een feit dat amerikanen niet "zomaar" bij iemand op de koffie gaan.   Het bij elkaar op bezoek gaan is wat formeler, totdat ze er 100% zeker van zijn dat niet ongelegen  komen.  Daar gaat hier wat meer tijd overheen dan in NL.  Misschien komt dat door de grotere afstanden.  De buurman is bijvoorbeeld meer dan 5 stappen van je voordeur hier.  

De enigen hier die echt "zomaar" komen binnenvallen zijn onze NL kenissen en amerikaanse vrienden/kennissen die enige tijd in het buitenland hebben gewoond.  Blijkbaar is da een gewoonte die je buiten de states oppikt.

[enny]

Net je verhalen gelezen. En tja wij wonen hier nu 4 jaar , in de buurt van NYC. De meeste vriendschappen die ik hier heb gemaakt is in mijn eigen straatje. Dus de buren. Ik nodig de mensen heel vaak uit, maar helaas wordt dat niet vaak terug gedaan. Het vreemde is dat als wij de buren uitnodigen ze altijd komen maar terug uitnodigen zit er niet bij. Ze hebben wel een zwembad en mijn dochter kan altijd in het zwembad terecht, maar als er gegeten wordt, wordt ze naar huis gestuurd (kan er niet een hotdog extra voor haar erbij). Het schijnt toch iets van mentaliteit verschillen te zijn.
Wat de eerste verjaardag van mijn toen 7 jarige dochtertje betrefd, heb ik de hele klas, alle meisjes dan, uitgenodigd. Ik was ook bang dat er niet genoeg zouden komen, maar dat liep goed af. Ik raad je aan om niet kieskeurig te zijn, en zelf intiatief te nemen, en ja als je niet terug wordt uitgenodigd, maar ze komen wel graag naar jou toe, in ieder geval leg je dan toch nieuwe kontakten. Op school probeer ik ook altijd zoveel mogelijk te helpen, en ook gaat mijn dochter naar de girlscouts waar ze altijd hulp nodig hebben.
Probeer je zoveel mogelijk open te zetten voor alle mogelijke vrijwilligers werk.
Heel veel succes ermee

[Tompy]

WoW vol verbazing lees ik deze topic door, ongeloofelijk. Kan jullie alleen heel veel sterkte toewensen, en net wat Enny zegt, keep trying.

Succes

[Yvonne 2]

  Hoi Mayflower ook ik ben getrouwd met een Amerikaan en ook hij is nu al een poosje zonder werk hier in Nederland.Ook wij hebben besloten om terug te gaan naar Amerika ik heb al een half jaar in Florida gewoond en gewerkt en dat beviel me prima.Zijn er geen Nederlandse clubs bij jou in de buurt waar je mee in contact kan komen?? Is er geen mogenlijkheid dat je man elders in The States een baan kan vinden ergens waar je meer in contact kan komen met andere mensen waar je je meer op je gemak zult voelen?? Ik denk dat je het niet getroffen hebt daar want over het algemeen hoor ik alleen maar positieve berichten vanuit Amerika.De meeste die ik gesproken heb willen voor geen goud meer terug naar Nederland (qua werk en levensstijl) Ik hoop van harte dat je,je draai kan vinden daar en dat alles weer op zijn pootjes terecht komt.