Amerika Forum - USA 4 ALL - Informatie
Immigratie/Greencards/Lottery => Immigratie => Topic gestart door: mayflower op 31-07-2005, 08:19 uur
-
Sinds een jaar woon ik in amerika....heb huis en haard in nederland verlaten om te trouwen met de liefde van mijn leven.....
alleen.....ik wil terug naar nederland...ik kan niet goed aarden.
Wellicht ligt het aan het gebied waar ik woon....
hoe dan ook, ik vraag me af of er meerdere mensen zijn die dit voelen, die heimwee hebben of gewoon niet kunnen aarden. Als ik alle berichten zo lees lijkt het alsof iedereen amerika de lucht in prijst en begin zo'n beetje te twijfelen aan mezelf.
Mijn man (welke amerikaan is) zou ook wel terug willen naar nederland, maar volgens mij is dat moeilijker dan gedacht. Mijn man zal werk moeten zoeken in nederland alvorens hij weer een visum krijgt voor nederland vermoed ik.Maar ik denk niet dat dat makkelij zal gaan om een werkvergunning te krijgen.
Aangezien ik mijn werk in nederland heb opgegeven om naar amerika te komen, en dus geen inkomsten heb als ik terug ga naar nederland, kan ik niet garant voor hem staan.... enfin...een heel verhaal, maar ik hoop dat ik lotgenoten heb...
-
In welk gebied woon je dan? En meer specifiek, aan welke dingen kun je niet wennen in de VS?
Ben wel benieuwd naar je antwoorden daar ik erg graag naar de VS zou willen verhuizen!
-
Ik heb het wel vaker gehoord dat men niet kan aarden, hoe lang ze er ook zouden blijven wonen.
Ben ook erg benieuwd wat daar de oorzaak van is. Je zegt dat het misschien aan de omgeving ligt. Wat is dat dan voor een omgeving?
Ik woon nu bijvoorbeeld ook in een staat waar ik helemaal niets mee heb. Ik wil hier dan ook weg, maar ondanks dat kan ik mij hier heel goed aarden en zie ik het niet als een straf.
Zo ken ik iemand in Chicago. Zij zou nooit kunnen wonen in de burbs en al helemaal niet (ze zou echt sterven van ellende) als ze afgelegen in een woestijn zou moeten leven.
Ik zou juist heel goed kunnen overleven in de woestijn en langzaam dood gaan als ik in een stad zou moeten gaan wonen. Daarnaast voel ik me ook wel weer thuis in de burbs.
Zo zie je maar weer dat iedereen anders is. Gelukkig maar, want als iedereen net als ik graag in de woestijn zou aan wonen, dan werden de woestijnen vanzelf grote steden en zou er helemaal geen ideaal plekje voor mij meer over zijn!
;) ;D
-
Ik woon op dit moment in Alabama.....
het is hier qua omgeving heeeel mooi en rustig maar...
wat de dingen zijn waardoor ik niet aard, ik denk dat het een beetje een opeenstapeling van kleine dingen is.
Ik woon in een vrij rustig gebied en ik heb het gevoel hier echt een buitenstaander te zijn. Mensen zijn aardig maar echt tot hier en niet verder. Ik heb het gevoel dat als je niet hier bent geboren en getogen dat je nooit een kans maakt, nooit echt.
Iedereen is op zichzelf en staan niet open voor contacten van buitenaf. Althans zo ervaar ik het. Misschien als ik me aansluit bij een van de vele godsdienstige groepen hier dat ik een kans maak op IETS socializatie, maar met alle respect.......
Dus, heb in een jaar tijd nog steeds geen vrienden(innen) laat staan kennissen opgedaan en geloof me ik ben makkelijk in de omgang en makkelijk mjet contacten leggen.
Een heeel stom voorbeeld wellicht wat mij enorm heeft aangegrepen en mij voor het eerst heeft doen twijfel is het feit dat mijn dochter haar 7e verjaardag had. Ik had twee maanden van tevoren7 kindjes uit haar laten uitnodigen en had bewust ons telefoonnummer vermeld en de vraag of men kon afbellen indien men was verhinder.
De dag voor haar verjaardag had ik een hele middag staan bakken, had helium ballonnen gemaakt voor ieder kind...hotdogs in huis gehaald voor 7 kinderen...noem het maar op....en uiteindelijk kwam er NIEMAND opdagen. Zat ik daar met een intens verdrietig kind wat zich afvroeg waar haar vriendinnetjes bleven en waarom ze niet kwaen. Dat heeft ook mijn hart gebroken en ik ben me toen nog meer gaan afvragen wat voor mentaliteit men hier heeft.
Verder zijn er hier en daar nog wat kleine dingen. Ik kom uit de buurt van Maastricht, een stad vol gezellige winkeltjes, terrasjes, wellicht zijn we wat dat betreft verwend, maar de walmart en Kmart heb ik nu wel gezien.
En naast vissen en jagen is hier weinig te beleven....iets wat op den duur toch gaat vervelen.
En (hierna hou ik op met mijn gezeur) ik mis gewoon ook heel erg mijn familie.....
Dit zijn enkele redenen waarom ik meer en meer het gevoel krijg terug te willen naar ons kikkerlandje.....
-
Dat is echt niet leuk voor een kind van 7 jaar! Ik neem aan dat je man uit dat gebied komt..... wat zegt hij van die mentaliteit? Zou het in het noorden niet anders zijn, meer 'Europees'? Ik kom ook uit Limburg trouwens, en als ik moet kiezen waar te wonen dan gaat mijn voorkeur uit naar het gebied rondom NYC.
-
Wat een droevig verhaal. Vooral van je dochter, dat lijkt me verschrikkelijk om mee te maken. Heb je niet kunnen achterhalen waarom er niemand kwam?
Mocht het een troost zijn, ik denk niet dat het anders is als je als volwassene naar een andere streek in Nederland verhuist. Ik ben zelf als 20-jarige van de provincie Groningen naar Brabant verhuisd. Daar zaten ze ook niet echt op mij te wachten. Ik heb hier ook geen vriendinnen opgedaan, in elk geval geen langdurige vriendschappen gehad..
Hetzelfde geldt voor mijn 16-jarige stiefzoon; die is 2 jaar geleden bij ons komen wonen, van Vught naar Kaatsheuvel verhuisd. Da's een stukkie van zo'n 30 km. Hij kwam hier in de 3e klas VMBO en merkte dat iedereen al vrienden heeft en ze niet echt op hem zaten te wachten. Terwijl hij in Vught veel vrienden had.
Waarmee ik maar wil zeggen dat dit niet aan Amerika of zelfs aan Alabama hoeft te liggen. het leven is blijkbaar zo. Het enige dat kan helpen is je aansluiten bij alllerlei verenigingen enzo. Ik heb gehoord, dat een kerkgemeenschap grote kansen geeft. Maar als je niet gelovig bent, is dat natuurlijk lastig. Kun je niet op de school van je dochter actief zijn?
Hoe zit het met je man? Komt hij uit de plaats waar jullie wonen? Zo ja, hoe is het met zijn vrienden en diens vrouwen?
Helaas heb ik geen familie bij jou in de buurt wonen (die zitten vooral in Californie en Pennsylvania), anders had ik ze graag met je in contact gebracht.
Ik hoop dat bijv. PetraVS en Annemiek dit lezen; zij wonen nu wat langer in de States, hebben ook kinderen etc. Misschien kunnen ze je verder helpen.
Als je je ongelukkig voelt, ga je je familie natuurlijk nog harder missen. Hopelijk heb je wel veel contact met ze?!
Ik wens je in elk geval veel succes en sterkte!
Groetjes, Jez
-
hallo mayflower
op de eerste plaats welkom op dit forum
om op jou verhaal in te gaan wil ik op de eerste plaats laten weten dat ik weet wat je voelt wat betreft jou heimwee
om een lang verhaal kort te maken hebben wij een poossje in griekenland gewoond en na een half jaar wilde ik na veel griekse telleurstellingen en onemancipatie gewoon terug naar huis en wij kwamen echt niks te kort daar hoor hadden een prachtig huis mijn hubbie had voldoende werk maar als je je niet thuis voelt helpt er niks aan ook onze dochter werd daar niet echt geaccepteerd het cultuur verschil was toch wel groot bleek achteraf
maar om op jou verhaal terug te komen zijn er toch een aantal dingen die ik me afvraag
komt je man uit alabama ?
ben je er ook geweest voordat je de grote oversteek maakte bijv. op vakantie
heb je geen schoonfamilie daar wonen?
heb je info nagetrokken over de staat waar je naar toe bent gegaan ?
en dat verhaal over je dochter haar verjaardag is wel heel triest en daar breekt je hart zeker van
en heeft je dochtertje ook op school geen aansluiting bij de kinderen?
en op de school worden toch ook wel dingen georganiseerd dat je zo in contact komt met andere ouders of gaat dat in alabama anders?
en zijn er dan ook geen sportclubs of iets derg.
maar misschien heb jij al die mogelijk heden al geprobeerd
of misschien dat er ergens een job op jou lig te wachten misschien of een of andere cursus waar je wat gezelligheid kan vinden
kijk wat betreft gezellige feestjes zoals wij ze in nederland gewend zijn ben ik in de usa ook nog niet tegen gekomen en dat meen ik echt
een verjaardag daar duurt meestal niet langer dan een uur hahahhahaha
en een hele avond BBQ dat kennen ze daar ook niet echt
dus daar hoef je niks van te verwachten hahhahahahahahahahhahahahahahahahhahahahahah
ik zal mijn usa verhaal een beetje uit de doeken doen wij hebben een aantal jaren geleden via internet mensen ontmoet waar we bevriend mee raakten deze wonen in florida .na een aantal keren daar op vakantie geweest te zijn werden wij een beetje besmet met het usa virus hihihihihihh ook onze dochter en schoonzoon wilde het wel eens zien daar dus ook die een paar keer op vakantie geweest en ja hoor ook last van hetzelfde virus
wij waren het er over eens dat wij dit wel een hele prettige omgeving vonden om de rest van ons leven daar te vertoeven . nu is het niet makkelijk om daar voor de nodige papieren te verkrijgen maar goed mijn man en ik hebben een retirement visa wat inhoud dat wij daar een half jaar mogen vertoeven en dan weer terug moeten voor 2 weken naar nederland om het te proberen hebben wij toen ons bedrijf hier verkocht en zijn vertrokken naar de florida waar wij echt de tijd van ons leven hebben gehad wij hadden de luxe natuurlijk dat wij in nederland ons huis aan konden houden want ja we moesten toch weer terug want ook daar konden we niet aan de nodige papieren komen
dus terug in nederland en wij hadden het omgekeerde van wat jij had wij hadden echt heimwee naar florida wij hebben toen meegedaan aan de lotery voor een green card ook onze kids hebben zich hier voor ingeschreven wij waren allemaal heel blij toen we dus die grote envelop van het KCC in de bus kregen maaaaaaaaaaaaaaaar dan ben je er nog steeds niet he onze kids hadden een heel laag nummer gekregen dus die waren eigenlijk heel snel aan de beurt voor het intervieuw en alles wat er verder bij kom kijken en wij ja wij maar wachten en kijken of dat die nummers omhoog gingen maar het ging heel traag en wij hadden 23xxx en in juli werden wij heel erg hard wakker geschud want alle visa,s waren vergeven en wij zijn gewoon niet aan de beurt gekomen dus misschien kan je je voorstellen dat wij heel erg teleur gesteld waren en nog steeds zijn maar goed onze kids zijn in maart 2005 geemigreerd naar florida en wij zitten dus nog steeds hier en dat shitty nederland
en wij hebben het hier echt niet slecht beiden een baan een eigen huis en alles wat daar bij hoort maar ons hart ligt echt in de USA
en ik denk dat je mischien gewoon voor de verkeerde staat heb gekozen ik weet natuurlijk niet of dat je die keuze had maar ben benieuwd waarom jullie voor die staat hebben gekozen
en ja ik denk dat je van de echte amerikaan ook geen hechte vriendschap moet verwachten want dat zijn wij ook niet echt tegen gekomen he het blijft oppervlakkig die ervaring hebben wij ook wel
maar wij waren daar natuurlijk met onze kids die gewoon ook volwassen zijn en dus eigenlijk geen zorgen hahahahahahahahah en wij woonden daar ook samen in een huis dus jha wij hadden daarbuiten eigenlijk niemand nodig dus geen behoefte aan buitenstaanders en de fam en kennisen hadden we via internet veel contact mee
oke mayflower dit is zo,n beetje ons verhaal
en ben benieuwd naar jou vervolg
en ik ben bang dat je hier weinig mensen tegen zult komen die heimwee hebben naar nederland
maar ik denk dat als je alsnog besluit om terug te gaan dat het zeker mogelijk moet zijn
peperzout en sbull
-
daar ben ik weer,
Om te beginnen wil ik echt iedereen alvast hartelijk bedanken voor de reacties.. hte doet me op dit moment echt even goed.
En ja, mijn man komt uit dit gebied. Hij is hier geboren en getogen, echter meteen na zijn high school is hij uit het gebied weggegaan, heeft in andere delen van amerika gewoond en uiteindelijk is hij voor 2 jaar in nederland terecht gekomen. En daar zijn wij ons dus tegengekomen en, ik moet het even kwijt....hij is echt deeee liefde van mijn leven.
Efin, na twee jaar liep zijn werkcontact af bij de air force en besloot hij dat hij niet wilde bijtekenen maar een "burger" baan wilde zoeken.
Hij heeft uiteindelijk iets langer dan een half jaar werkeloos thuis gezeten want het lukte maar niet om werk te vinden. Dat frustreerde hem, wat ik me goed kan voorstellen. Nadat hij uit dienst was gegaan waren zijn "sociale contacten" binnen dat wereldje ook opgehouden, hij was toen 25 en wilde zo graag.... en ik was op dat moment degene die het geld op de tafel bracht. Ik vond dat geen ramp maar voor zijn beleving was dat super frustrerend.
En toen begon bij hem het geknaag...hij wilde terug naar amerika. Eigenlijk denk ik dat hij in de veronderstelling is geweest terug te komen en alles aan te treffen zoals hij het 7 jaar daarvoor had achtergelaten. Hem is het ook allemaal tegen gevallen en zelfs hij als geboren en getogenen uit het gebied krijgt geen aansluiting meer. de mentaliteit valt zelfs hem tegen.
Inmiddels was ik overigens al een keer met hem daar op vakantie geweest.
Het prachtige landschap beving me meteen....de ruimte die de mensen hebben met hun huizen en tuinen, de lange zomers.....
Maar goed, hij ging dus terug en ik bleef achter, hij zocht werk, een huis en we zouden netjes een fiancee visum aanvragen, want we wilden dolgraag trouwen en niet alleen om dat visum. Uit de informatie die we hadden zoou de visum aan vraag een week of 10 duren dus dat was te overzien.
maaaaar....dat
:P :-X grrrrrrrrrrr visum heeft uiteindelijk meer dan een jaar geduurd. Ze lagen "achter". in de tussentijd hebben wij elkaar maar nog 2 x kunnen zien. Ik ben een keer daar heen geweeste en hij een keer naar nederland.
Maar...het verhaal begint alweer ellelang te worden....
ik dacht ECHT dat ik daar zou kunnen wennen, ik WIST dat niet alles en iedereen hetzelfde zou zijn als in nederland, maar in deze mate had ik het niet verwacht en ik had ook niet verwacht dat "de rust" ook een vloek zou kunnen zijn.
Wat betreft de school, ja, er zijn 2 x uitstapjes met de school geweest waar ik me opgaf als vrijwilligster om mee te gaan....en, geloof het of niet, ik was ook de enige ouder die meeging, dus ook dat wierp geen vruchten af.
Ik heb me zelfs opgegeven voor een of andere ouder raad, maar bij de eerste meeting..maar buiten wat valse blikken van de moeders die al lang meedoen...heeft dat ook niet opgeleverd tot nog toe...al geen ik niet op.
Mijn dochter is overigens op school zelf razend populair en godzijdank gaat ze heel graag naar school, maar afspreken om bij elkaar te spelen doet men ook niet hier...
Maar dat is waarom ik eerder zei dat bepaalde zaken wellicht ook aan het gebied liggen. Ik kan me niet voorstellen dat heel amerika zo is.
nou, dat was het weer zo'n beetje geloof ik.
Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe....
-
Hallo Mayflower,
Jee, hier ben ik echt even stil van geworden en weet ook even niet goed wat ik moet schrijven. Toen ik dat verhaal las over de verjaardag van je dochtertjes, dat voelde als een klap in het gezicht. Wat moet dat ontzettend pijn hebben gedaan als je daar dan samen zit te wachten met alles erop en er aan en vervolgens merk je dat niemand, maar dan ook niemand zich voor je interesseert.
Het lijkt wel een scenario voor een zielig en waargebeurde film... Echt, ik zou me heel erg verdrietig voelen denk ik, vooral omdat jullie het juist hebben gedaan om wat kontakt met de rest te kunnen krijgen.
Ik denk ook niet dat dit overal is in Amerika. Ik ben zelf heel erg moeilijk in het leggen van sociale kontakten. Niet zakelijk, dat gaat me gemakkelijk af, maar het zoeken en accepteren van nieuwe vrienden, daar ben ik echt heel kieskeurig en moeilijk in. Ik moet iemand mogen of niet en er tussenin is helemaal niets. Maar zelfs hier heb ik in die 8 maanden al een paar leuke mensen leren kennen die ik best wel als vrienden durf te bestempelen.
Overigens heb ik nog steeds het idee dat dit in de (zuid)westelijke gebieden in de USA wel weer een stuk gemakkelijk zal zijn dan hier in de midwest. Tenminste, zo zijn mijn ervaringen.
Maar zoals de anderen ook al schreven... in Nederland kun je ook ergens gaan wonen, zelfs in een grote stad, en dood in je woning liggen voor een paar maanden en dan nog weet niemand van je bestaan af.
Ik kan me je frustratie voorstellen en begrijp de situatie. Ik sta er alleen van te kijken dat de mensen zo hard kunnen zijn door niet alleen niet af te bellen, maar jullie gewoon links laten liggen.
Hoe worden overigens in Alabama dan wel kinderfeestjes georganiseerd? Ik neem aan dat jullie toch niet de enige zijn daar die op het idee komen een kinderfeestje te organiseren? Misschien schrok het ze wel af, maar ja... bij alle zevern de families... dat is wel erg vreemd.
:(
Ik wou dat ik een oplossing voor je had, maar die heb ik helaas niet. je hebt er zelf al voldoende aan gedaan.
-
Hoi Mayflower,
Wat een narigheid! Vooral van het verjaarspartijtje vind ik een heel naar verhaal. Mijn ervaring is inderdaad wel, dat Amerikanen "RSVP" lang niet altijd serieus nemen en al dan niet opdagen. Mijn nieuwste tactiek daarvoor is "Regrets only" op uitnodigingen te zetten. Dat is Engels en ik merk, dat men dan inderdaad belt als men niet kan komen.
Maar dat niemand op kwam dagen, daar zou ik ook heel boos over worden en ik zou het met de betreffende ouders bespreken op een niet confronterende manier.
Ik krijg bij "Alabama" altijd een beetje een heel andere wereld dan hier gevoel. In de film "Sweet Home Alabama" zegt Reese Witherspoon het goed, als ze uit New York weer terug in Bama komt: "You need a passport to come here". De mentaliteit is zo anders, dan hier in het Oosten.
Hebben jullie weleens gedacht aan verhuizen naar een ander gebied?
-
Wat ontzettend rot voor je dochtertje, dat is toch intens triest. Heb je kunnen achterhalen waarom er niemand op kwam dagen?
Ik kan me niet voorstellen dat de kinderen niet afspreken om samen te spelen. Bijna iedere dag na school heb ik er eentje hier.
Ik vindt het allemaal maar moeilijk; je doet precies de dingen ik ook zou doen; als vrijwilliger mee op schoolreisjes, ouderraad. Hier was dit een van de eerste contacten die ik legde, later meer op het werk. Inderdaad waren er nooit veel ouders die meegingen op schoolreisjes, maar de meesten werken. Bij de ouderraad werd een nieuwkomer altijd uitgebreidt begroet; we hadden altijd veel meer mensen nodig.
Ik dacht altijd dat Alabama een vriendelijke staat was.
Dat het voor je man ook tegenviel kan ik me eigenlijk voorstellen. Hij is zelf 7 jaar weggeweest en in die tijd verandert er vanalles en verander je zelf ook. Zeker na het leven in de militaire "familie".
Wij hebben 3 overzeese verhuizingen gehad, en elke keer duurde het zeker een jaar eer ik weer goed gewend waren en wat vrienden en kennissen hadden. Ook in Nederland had ik trouwens weer een cultuur shock toen we er na 3 1/2 jaar Indiana (hele aardige mensen in het midwesten!) weer woonden.
PS. ik ben ook een Limburger, zat je man ook bij AFCENT?
Groetjes
Annemiek
-
Ik woon in België, en 17 jaar geleden ben ik weggetrokken uit mijn geboortestreek, naar een andere provincie. Door allerlei omstandigheden hebben wij besloten om te gaan bouwen in mijn geboortestreek, en zo wonen we hier nu sinds 2 jaar. En ik ben toch een beetje geschrokken: voordien heb ik zowat overal in Vlaanderen gewoond, en als je verhuisd, dan weet je gewoon dat het 'anders' gaat zijn, en dat het 'aanpassen' en 'integreren' van jouw kant moet komen. Maar als je terugkeert naar je geboortestreek, waar je bijna 20 jaar gewoond hebt, dan verwacht je 'thuis' te komen. En dat is allerminst waar gebleken! Mijn vrienden zijn niet de mensen die hier in de buurt wonen, sociale contacten hebben we niet in het dorp, wij hebben onze buren in het begin uitgenodigd op een drink om kennis te maken met elkaar, maar wij zijn nooit elders uitgenodigd geweest (en écht, wij zijn geen 'rare' mensen hoor, heel normaal, al zeg ik het zelf).
Op school maakten we hetzelfde mee als jij: onze zoon startte het nieuwe schooljaar in een nieuwe school, en aangezien hij al de eerste week jarig was, vonden we er niet beter op dan héél zijn klas uit te nodigen, kwestie van ook daar contacten te kunnen leggen en zijn integratie te bespoedigen. Ook wij vroegen om te verwittigen indien men niet kon komen, dus wij hadden een man of 16 verwacht. Er kwamen er 6 opdagen...
Zo zie je maar weer: zelfs binnen je eigen land verhuizen, naar je eigen geboortestreek nog wel, kan ook zijn gevolgen hebben! Uiteindelijk voel ik me hier na 1.5 jaar veel minder geïntegreerd dan dat ik me ooit voelde, al woonde ik toen aan de andere kant van België.
Persoonlijk ken ik Alabama niet. Als ook bij je man dat gevoel van een zekere teleurstelling leeft, dan kan je misschien eerst eens overwegen om binnen Amerika te verhuizen? Tenslotte denk ik dat het voor hem makkelijker moet zijn om daar werk te vinden, dan in Nederland. En als ik de berichten uit Nederland hoor, dan is het daar toch ook heel erg aan het verzuren, dus of dat de omgeving is waarin je je kind groot wilt brengen?
Als je nou eens naar een staat en een regio trekt waar heel veel (Europese) immigranten zitten? Ik denk dat de houding van de mensen daar al heel erg anders is, omdat men gewoon is dat er mensen komen en gaan, omdat men gewoon is dat mensen een andere nationaliteit hebben. Je kan je dan aansluiten bij zo'n 'nieuwkomers'-club, en je integratie kan beginnen!
Geef het niet te snel op, want ik ben er zeker van dat terugkeren naar NEderland misschien niet dé oplossing gaat zijn.
Een vroegere kennis van mij had tijdens haar universitaire studies in de States ook een Amerikaan leren kennen. Zij zijn dan via het werk via Scandinavië uiteindelijk in België beland. Wel, ik heb heel veel heimwee met John, haar man,want hij kan hier echt niet wennen. De mensen spreken hier allemaal Engels, dus hij krijgt niet eens de kans om Nederlands te leren want iedereen schakelt heel snel over in het Engels, om het hem makkelijk te maken. Daardoor verkleinen zijn kansen op werk, want ze vragen dat je toch wel NEderlands spreekt ook.
Ik wens je heel veel succes, denk er allemaal nog eens heel goed over na, zet de pro's en con's eens op een rijtje, bespreek het met je man, en als je tussendoor vragen of bedenkingen hebt, dan stel je hier de vraag maar!
Veel succes met het nemen van een goede beslissing die jullie op lange termijn gelukkig gaat maken!
-
Ik denk ook niet dat het treug verhuizen naar Nederland de oplossing zal zijn, maar dat kan ik niet beoordelen natuurlijk.
Wij kennen mensen hier in Highland Park, Illinois die al 9 jaar in deze wijk wonen en in die 9 jaar nog niet een enkel woord hebben uitgewisseld met hun buren aan de linkerkant en niet meer dan 10 woorden met de buren aan de rechterkant.
Het zijn zelfs allemaal 100% Amerikanen, normale gezinnen (met voldoende geld), dus niets vreemds mee aan de hand.
Nu staat er na 9 jaar een bordje TE KOOP in de tuin. Een van de redenen om te gaan verhuizen: ze voelen zich heel erg eenzaam in de straat...
Misschien dat een nieuwbouw wijk een oplossing zou kunnen zijn. Iedereen is daar dan nieuw. ?? ???
-
Jeetje, ik kan me goed voorstellen dat je heimwee hebt als ik dat zo lees mayflower. En tja, terug gaan naar Nederland is misschien geen oplossing. Kijk maar naar je man, die is ook terug gegaan naar zijn 'roots'. Misschien toch een regio met meer mensen van buiten?
-
Hi Mayflower,
Ik zit je berichtje te lezen en ik weet precies hoe je je voelt,ik woon dan wel niet in amerika,maar op een klein eiland in de Caribbean 15.000 mensen wonen hier.Ik kwam hier in 1999 samen met mijn man,we werken allebei als dive instructor,nu hebben we het allebei erg naar ons zin hier.en willen voor geen goud meer terug naar NL.
Maar 6 jaar geleden toen ik hier net zat,had alleen mijn man een baan,ik had nog geen werk,ik kon hier helemaal niemand en waar we toen woonden dat was ook niet echt om vrolijk van te worden,achteraf in de middle of nowhere!!Ik werd soms echt gek!!Wist niet wat ik moest doen,kreeg geen contact met de lokale bevolking omdat ze erg op zichzelf zijn en het toch niet zo erg hebben op blanken.Na een jaar had ik eindelijk een baan gevonden en begon me met de dag beter te voelen.Nu hebben we een huis aan zee,allebei een baan,3 honden en allebei tevree,en we missen Nederland helemaal niet(meer)
Wat ik je wil zeggen is,geef het nog wat tijd,je schrijft dat je er pas een jaar woont,geef jezelf een ultimatum,bv ik geef het nog 2 jaar,en als er dan niks is veranderd dan gaan we verhuizen of terug naar Nederland.Ga naar een club,sportclub wordt lid van bv een diveshop,die hebben elke week bijeenkomsten,en doen vaak reisjes met elkaar,neem een paar honden,of katten,mischien een leuke hobby??sieraden maken,of wat dan ook.Het klinkt mischien achterlijk maar dit zijn dingen die mij wel hebben geholpen hoor.
Ik ben zowieso geen mens die veel vrienden heeft,ik heb daar eigenlijk ook geen behoefte aan,ik heb denk ik precies hetzelfde als Chief,ik mag je wel,of ik mag je niet,er is niks middenin bij mij.ik heb het erg leuk met mijn man samen.ik hoop dat je ook wat kan gaan genieten ,ik zou alleen willen zeggen,geef het nog wat tijd.................. ;)
Stinger
-
Mayflower:
Ik heb net met stijgende verbazing je verhaal gelezen. Wat een stelletje ongelikte beren om zonder maar een telefoontje gewoon niet te komen opdagen!
Ik woon zelf in Georgia, we zijn dus 'buren'. ;D Nu woon ik in een buurt met zowel geboren zuiderlingen, als ook 'import'. En dan bedoel ik uit de rest van de VS, niet uit het buitenland. Hoewel contacten leggen hier in het algemeen moeilijker is dan in NL, heb ik de toestanden die jij beschrijft gelukkig nog nooit meegemaakt. Ik hoop dat je ervaringen de uitzondering zijn, en niet de regel.
Ik heb nog eens nagedacht over mijn eigen kennissen, en hoe de contacten tot stand kwamen;
werk
Ik kan op mijn werk goed met collega's opschieten, maar heb (ook uit eigen voorkeur) geen contact met hen buiten het werk.
vrije tijd
De contacten die ik heb doe ik op via activiteiten in mijn vrije tijd; mottorrijden bijvoorbeeld. Ook hebben we contacten in de buurt, vooral met ouders van kinderen van mijn dochter's leeftijd, al heb ik dat vooral aan mijn vrouw te danken, die stapt overal gewoon op af.
landgenoten
In tegenstelling tot een van de voorgaande reacties die je kreeg, ben ik niet voor het opzoeken van nederlanders om zo te integreren. Is in het begin wel makkelijk misschien, en kan ook een goede uitlaatklep zijn voor de toestanden die je in Alabama meemaakt. Mijn advies is, als je echt wil wennen aan het leven hier is om tijdelijk al het nederlandse af te zweren, en je onder te dompelen in het leven hier. Dat kan even duren, en voor jou als nederlandse alleen zal het vast moeilijker zijn dan voor een gezin, maar ik zou het toch proberen. En wordt het je teveel, dan heb je ons hier op het forum toch!
Nog een ding, en dan stap ik van mijn preekstoel: Besef ook dat je door je heimwee de eventuele terugkeer naar NL door een roze bril ziet. Je baalt nu zo van je leven in Alabama, dat NL je plotseling paradijselijk voorkomt. De werkelijkheid is wellicht niet zo rooskleurig. Denk goed na voor je een beslissing neemt.
Ik ken je natuurlijk niet. Wellicht heb je al het bovenstaande al geprobeerd. In dat geval mijn excuses.
Sterkte met het leven in Alabama. En mocht je eens in Atlanta zijn, stuur even een berichtje, kunnen we met zijn allen een lekker belgisch biertje drinken op die gekke amerikanen.
-
Well,
Het kan wellicht ook zo zijn dat er op dezelfde dag een ander feestje was waar iedereen naar toe is gegaan. Het klinkt mij een beetje dorps in de oren maar het is niet iets wat in Nederland niet zou kunnen gebeuren. Je vermelde dat je dochter redelijk populair is op school, wellicht dat de andere ouders dit als een bedreiging hebben gezien voor hun kinderen. Wellicht hebben ze onderling met elkaar gesproken of heeft een van de Mom’s de andere overtuigd niet te gaan. These are all just guesses en verandert niets aan de pijn die deze ouders al hebben veroorzaakt.
Woon zelf in Georgia, Atlanta suburb, een redelijk nieuwe wijk met zwembad en tennisbanen, ben zelf nu een actief tennisspeler en ken hierdoor veel mensen uit de buurt. Ik beschouw de meeste amerikanen niet als oppervlakkig maar denk wel dat mensen minder tijd maken/bschikbaar hebben om andere beter te leren kennen. Heimwee heb ik zelf nooit echt gehad maar vooral in het begin mis je wel een groot aantal dingen zoals je zelf als noemde winkelen, goede vrienden etc en je kunt niet even op je fiets stappen en een stukje erop uit. Dit zou op zich wel als heimwee gedefinieerd kunnen worden maar zo heb ik het nooit opgevat. Ik behoor niet bij de groep mensen die per se naar Amerika wilde emigreren, maar in de groep die moest afwegen tussen partner. Dit maakt het wellicht al een stuk moeilijker daar je een beetje het gevoel hebt half gedwongen te zijn.
Mijn ervaring tot dusver is dat het begrijpen en kunnen leven in een andere cultuur voornamelijk tijd nodig heeft. Ben hier zelf bijna vijf jaar en loop vaak nog tegen zaken op die ik niet begrijp en die me iriteeren, het wordt echter wel steeds minder. Ben er wel van overtuigd dat de Nederlandse koffie koekje cultuur een stuk moeilijker te leren is dan de hamburger cultuur.
Op alles heb ik me moeten aanpassen, ik speelde bijvoorbeeld geen tennis maar badminton, ik was een verwoest windsurfer en nu ligt de plank voor 359 dagen per jaar in de garage want er is hier geen wind. Motorrijden is ook een van m’n hobbies, echter je zweet je op dit moment kapot van de warmte, in Nederland had je daar nooit last van, daar was het vaak te koud. Als het de te druk is klaag ik over de drukte, als het te rustig is klaag ik over de drukte. Het belangrijkste is dat je gelukkig kunt zijn met wat je hebt op het moment dat je het hebt. Grappige is dat je vaak niet weet wat je echt hebt totdat je het verliest. Wellicht dat het helpt om alle positieve dingen in Alabama op te sommen en af te zetten tegen alle bekrompen Nederlandse gewoontes. En wellicht dat een korte vakantie/bezoek aan Nederland en familie je laat beseffen hoeveel je je man mist.
Om niet al te phylosofies te worden maar wat ik toch niet achterwegen wil laten is dat ik een man ben (sorry I can’t help it). Een van de mannelijke geboren eigenschappen is dat ze alles proberen op te lossen met acties en probleemoplossingen. Tegen echte heimwee is waarschijnlijk geen oplossing anders dan het praten en communiceren zelf wat je nu al doet. So just ignore the above.
Veel sterkte en groeten,
JJdJ
-
Ik kan (helaas) niks toevoegen maar wilde jou en je familie wel even het sterkte wensen! Hopelijk gaat het binnenkort beter!
-
Ik kom er maar niet over uit hoe hartverwarmend alle reacties zijn voor mij.
Het "Remy" gevoel is daardoor wel wat afgenomen. ;)
weet je, ik besef voor mezelf dat dit gewoon een lastig iets is.
Iedereen denkt, voelt en ervaart dingen anders, eveneens afhankelijk van de plaats en het tijdstip waar je bent.
Ik wil wel even kwijt dat ik geenszins het wonen in Amerika over een kam scheer. Hoe ik me ook voel op dit moment, Amerika is een mooi land en ik ben ervan overtuigd dat het vele mogelijkheden biedt.
En geeeeeeenszins wil ik nederland op een voetstuk plaatsen. Ondanks mijn heimwee gevoel weet ik ook heel goed dat nederland verre van ideaal is.
En ook dat wij nederlanders niet de makkelijkste zijn.
Een ding weet ik wel zeker voor mezelf en dat ik dat ik hier, op deze plek niet wil blijven. Niet hier in dit gebied, omdat ik er toch, vooral na al jullie verhalen, van overtuigd ben dat dit voor een groot deel echt aan het gebied ligt waar we wonen. Ik denk dat ik niet moeilijk ben in veel dingen en me vrij makkelijk kan aanpassen aan bepaalde dingen, ook aan zaken die mij "onbekend" zijn. ik heb alleen wel een heel groot gevoel voor rechtvaardigheid, voor respect voor elkaar hebben en aardig zijn voor elkaar en dat is iets wat ik hier echt totaal niet terug vind. En eerliijk gezegd doet me dat pijn.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om "geaccepteerd" te worden.
verder zou een reisje nederland mij zeeer zeker goed doen, maar aangezien ons visum nog steeds niet rond is wordt dat lastig, ik zit hier na een jaar getrouwd te zijn nog steeds op een fiancee visum. Dus ook daar moeten we op wachten.
Maar wellicht is het het beste om in alle mogelijke rust te kijken wat we samen willen, wat we kunnen en waar we heen moeten.
Ik denk sowiso dat het verstandig is om eerst ons visum af te wachten. Anders is al die ellende en tijd rondom het visum ook voor niets geweest...
Heeft ioemand trouwens enig idee hoelang het duurt voordat je visum rond is?
groetjes Mayflower
-
Ik ben blij te horen dat de reakties je in iedergeval goed hebben gedaan! Het is voor iedereen in het begin best wel moeilijk en mis mijn eigen vrienden in Nederland ook best wel. Hier heb ik ook niet zo'n band met vrienden als in Nederland, maar dat moet groeien.
Ik kan hier niet zomaar eventjes 's avonds bij iemand op de stoep gaan staan om een bakje koffie te gaan drinken. Ze zien me al staan, hahaha... En toch heb je zoiets wel nodig in je leven, gewoon 'eventjes' eruit, 'eventjes' bij iemand een bakje doen...
Maar ja... die tijd komt nog wel. ;)
-
Hey Mayflower,
Ik heb alle berichtjes vluchtig gelezen en ik voel met je mee.
Ik herken het wel een beetje.
Mijn vriend woont in de VS en ik heb dus de keuze gemaakt om niet daar te willen wonen. Voorlopig zit ik dus hier en hij in Oklahoma. Begrijp me niet verkeerd want ik vind het echt heel leuk om er op vakantie te gaan, maar om daar te gaan wonen......nee.
Bij het idee om naar het buitenland te verhuizen zou de VS in het verleden nooit in me opgekomen zijn en na heel wat bezoekjes denk ik daar nog steeds zo over.
Ik wens je in ieder geval veel succes bij het maken van een keuze. En denk maar zo, je bent niet de enige. Een vriend van mijn vriend die samen met zijn duitse vrouw in Alabama woont denkt ook aan het teruggaan naar Duitsland.
Sterkte en groetjesssss......
-
Nog een toevoeging hier na ook het berichtje van Schorpioen te hebben gelezen,
Een relatie bestaat nou eenmaal uit geven en nemen. Vaak meer geven dat nemen, hoe dat precies werkt heb ik zelf nooit helemaal begrepen maar hier hoort ook woonplaats en landkeuze onder. Het hangt er vanaf waar je meer waarde aan hecht en hoeveel je om je relatie geeft en wilt geven.
Gevoel voor rechtvaardigheid, respect en vriendelijkheid zijn waarden die niet per se acceptatie genereren.Volgens mij is het antwoord op de opmerking over geaccepteerd worden simpel. Ben jezelf en blijf jezelf. Als je daardoor niet geaccepteerd wordt, too bad, het is echter nog steeds vele malen beter dan geaccepteerd worden als iemand die je niet bent. Persoonlijk maak ik me nooit druk over het wel of niet geaccepteerd worden. Mensen die denken dat ze geaccepteerd worden hoeven dit wellicht niet te zijn en andere die denken niet geaccepteerd te zijn kunnen worden gerespecteerd voor wat ze zijn zonder dat ze dit weten. Er zijn ongetwijfeld wel Alebamers waarmee je het goed zult kunnen vinden, je bent ze echter gewoon nog niet tegengekomen.
Over de duur van het visum kan ik niets toevoegen echter je zou toch met het stempel in je paspoort moeten kunnen reizen + evt copie van mariage cetificate. Wellicht kun je dit navragen bij INS, uit ervaring weet ik dat deze mensen niet altijd vriendelijk zijn, maar je kunt het wellicht treffen.
Groeten,
-
...
Ik kan hier niet zomaar eventjes 's avonds bij iemand op de stoep gaan staan om een bakje koffie te gaan drinken. Ze zien me al staan, hahaha...
...
De koffie staat anders altijd bruin hoor!
Het heeft bij ons ook lang geduurd voordat we echt onszelf als ingeburgerd beschouwden. En het is nu eenmaal een feit dat amerikanen niet "zomaar" bij iemand op de koffie gaan. Het bij elkaar op bezoek gaan is wat formeler, totdat ze er 100% zeker van zijn dat niet ongelegen komen. Daar gaat hier wat meer tijd overheen dan in NL. Misschien komt dat door de grotere afstanden. De buurman is bijvoorbeeld meer dan 5 stappen van je voordeur hier.
De enigen hier die echt "zomaar" komen binnenvallen zijn onze NL kenissen en amerikaanse vrienden/kennissen die enige tijd in het buitenland hebben gewoond. Blijkbaar is da een gewoonte die je buiten de states oppikt.
-
Net je verhalen gelezen. En tja wij wonen hier nu 4 jaar , in de buurt van NYC. De meeste vriendschappen die ik hier heb gemaakt is in mijn eigen straatje. Dus de buren. Ik nodig de mensen heel vaak uit, maar helaas wordt dat niet vaak terug gedaan. Het vreemde is dat als wij de buren uitnodigen ze altijd komen maar terug uitnodigen zit er niet bij. Ze hebben wel een zwembad en mijn dochter kan altijd in het zwembad terecht, maar als er gegeten wordt, wordt ze naar huis gestuurd (kan er niet een hotdog extra voor haar erbij). Het schijnt toch iets van mentaliteit verschillen te zijn.
Wat de eerste verjaardag van mijn toen 7 jarige dochtertje betrefd, heb ik de hele klas, alle meisjes dan, uitgenodigd. Ik was ook bang dat er niet genoeg zouden komen, maar dat liep goed af. Ik raad je aan om niet kieskeurig te zijn, en zelf intiatief te nemen, en ja als je niet terug wordt uitgenodigd, maar ze komen wel graag naar jou toe, in ieder geval leg je dan toch nieuwe kontakten. Op school probeer ik ook altijd zoveel mogelijk te helpen, en ook gaat mijn dochter naar de girlscouts waar ze altijd hulp nodig hebben.
Probeer je zoveel mogelijk open te zetten voor alle mogelijke vrijwilligers werk.
Heel veel succes ermee
-
WoW vol verbazing lees ik deze topic door, ongeloofelijk. Kan jullie alleen heel veel sterkte toewensen, en net wat Enny zegt, keep trying.
Succes
-
;) Hoi Mayflower ook ik ben getrouwd met een Amerikaan en ook hij is nu al een poosje zonder werk hier in Nederland.Ook wij hebben besloten om terug te gaan naar Amerika ik heb al een half jaar in Florida gewoond en gewerkt en dat beviel me prima.Zijn er geen Nederlandse clubs bij jou in de buurt waar je mee in contact kan komen?? Is er geen mogenlijkheid dat je man elders in The States een baan kan vinden ergens waar je meer in contact kan komen met andere mensen waar je je meer op je gemak zult voelen?? Ik denk dat je het niet getroffen hebt daar want over het algemeen hoor ik alleen maar positieve berichten vanuit Amerika.De meeste die ik gesproken heb willen voor geen goud meer terug naar Nederland (qua werk en levensstijl) Ik hoop van harte dat je,je draai kan vinden daar en dat alles weer op zijn pootjes terecht komt.