Amerika Forum - USA 4 ALL - Informatie

Amerika forum door USA4ALL!

Amerika Vakantie Routes en hulp bij uw planning. Uiteraard kunt u hier ook terecht voor andere Amerikaans gerelateerde vragen over de Verenigde Staten van Amerika!
Als u zich registreert als lid, ziet u minder advertenties! Bovendien ziet u meer onderwerpen, zoals bijv. voorgestelde routeopties en krijgt u toegang tot de veel gestelde vragen. Bij aanmelding heeft u geen last meer van dit bericht.

Fietsen en hulpverlening in de USA bloedlink.

Discussie gestart

Heerda

Wij reden dit jaar een gedeelte van de Transam: van Astoria in Oregon tot bijna de grens van Montana. Amerika is wat landschap en mensen betreft fantastisch! Wanneer je op één van de weinige wegen rijdt met nauwelijks verkeer kun je nergens fijner fietsen. Wij reden door de fietsvriendelijke staten Oregon en Idaho.

Onze ervaring is echter dat het bloedlink is op de meeste wegen te fietsen. De belangrijkste reden is dat de voorzichtigheid van met name trucks en RV's bij het passeren van fietsers die wij in Europa gewend zijn in de USA ontbreekt. De weg is van en voor de automobilisten! Wanneer het passeren van een fietser door gebrek aan uitwijkmogelijkheden niet mogelijk is rammen zij in de regel gewoon door. Van fietsers wordt verwacht dat zij tijdig uitwijken. En dat is op wegen met een smalle 'shoulder' of zonder shoulder vaak niet mogelijk. Het is vreselijk om aan te zien wanneer je partner of medefietser wanneer die voor je rijdt bijna van de weg wordt gedrukt. Het is vreselijk om aan te zien hoe Amerikaanse fietsers vaak langs steile afgronden over een gevaarlijke berm fietsen die vol ligt met stenen of glas... Wij deden dat gewoon niet en namen daardoor extra risico.

Ik geef toe wanneer onze fietstocht vlak voor de Lolo Pass in Montana niet door een fataal hartstilstand van Loes mijn vrouw was beeindigd wij gewoon onze tocht naar de Atlantic Ocean in Virginia hadden voorgezet.

Er is helaas nog een reden wat fietsen of een campertocht in de USA bloedlink maakt. Dat zijn het gebrek aan voorzieningen en samenwerking tussen staten in noodsituaties waar je in noodgevallen niet buiten kunt.

Ons noodlot sloeg toe in Idaho enkele mijlen voor de grens van Montana. Ter plaatse was geen netwerk om alarm te slaan... zelfs niet per GPS. Wij waren aangewezen op hulp van passerende automoblisten en uiteindelijk de hulp van U.S. forest. De op korte afstand aanwezige voorzieningen in universiteitsstad Missoula in Montana mochten en konden niet worden opgeroepen omdat die slechts hulp verlenen tot de grens. Ondenkbaar maar waar zoals mij later werd bevestigd door de uitvaartondernemer die door een passerende automobilist was opgehaald. Wij waren aangewezen op hulp in Idaho uit het op onbereikbare afstand liggende onbetekende Grangeville. Het heeft ruim 6 uur geduurd tot een sheriff uit Idaho toestemming gaf dat wij konden vertrekken. Een arts of ambulance hebben we in die tijd niet gezien.

Toch hebben wij geweldig genoten van onze fietstocht op de Transam zoals na te lezen is op ons weblog: http://ferweg.blogg.de

Ondanks mijn emoties had ik er grote behoefte aan deze waarschuwing te plaatsen.

Falende hulpverlening in Oregon.
Helaas moet ik nog een afschuwelijk en onverdragelijk feit over de hulpverlening in de USA althans in Oregon vermelden.

Na de wegens omstandigheden dramatische beklimming van de Santiam Pass arriveerden we ogenschijnlijk gezond in Sisters. 's Nachts kreeg Loes zoals later is gebleken een hartstilstand en later de volgende dag 's middags nog een keer. De eerste keer is aan mij voorbijgegaan maar Loes werd wakker door urineverlies. De tweede keer was ik getuige van haar bewustzijnverlies gevolgd door opnieuw urineverlies. Nadat zij weer bij kennis kwam zonder iets van het drama gemerkt te hebben ging ik onmiddellijk op zoek naar een dokter. De vrouwelijke manager belde daarop onmiddellijk haar man die hoofd van de hulpverleningdienst was. Daarop verscheen binnen enkele minuten een ambulance met 2 medewerkers die kennelijk over alle professionele apparatuur beschikten.
Zij maakten een hartfilmpje, namen bloed af en namen enkele keren haar polsslag op. Resultaat geen enkele afwijking. Godzijdank zei Loes niet opnieuw mijn hart... Zij had namelijk begin februari een klein hartinfarct gehad waarvoor zij gedotteerd was. Uiteraard vertelden wij deze geschiedenis aan het ambulancepersoneel en zij namen op welke medicijnen Loes daarvoor slikte. Let wel Loes die altijd in topconditie verkeerde was door cardiologen en andere specialisten voor 100% goedgekeurd voor onze plannen op de transam.
Helaas lieten Loes en ik ons om de tuin leiden dat er gezien de resultaten van het onderzoek in Sisters geen enkel gevaar dreigde om de tocht voor te zetten. Volgens het ambulancepersoneel zou volgens hun ervaring een langdurig onderzoek in een ziekenhuis met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen ander resultaat opleveren dan de door hen geproduceerde resultaten. Het ergste is dat Loes en ik hen maar al te graag geloofden. Wel spraken we af nog een paar dagen rust in Sisters te nemen. Zonodig zouden we immers binnen enkele minuten de hulp van de hulpverleningsdienst kunnen inroepen.

Zonder verdere problemen of waarschuwing kreeg Loes op 28-6 een fataal hartstilstand.

Het ergste is dat wij slachtoffer zijn geworden van de gebrekkige hulpverlening in de USA i.c. Oregon. Dit had nooit in Europa kunnen gebeuren:

Ten eerste worden onze ambulances bemand door professionele HBO verpleegkundigen.
Ten tweede is er op de achterwacht altijd een arts aanwezig die in dit geval onmiddelijk zou zijn opgeroepen.
De feiten logen er immers niet om. Onze eigen achteraf waanzinnige conclusie dat het tot 2 keer toe buiten kennis raken een gevolg was van een veel eerder veronderstelde onderkoeling was immers nergens op gebaseerd. Dat het ambulancepersoneel deze veronderstelling als juist noteerde is een bewijs dat zij geen enkele opleiding terzake hebben genoten. Hun opereren zonder arts op de achtergrond is met enige overdrijving middeleeuws.

#1 - 08-07-2008, 18:02 uur
« Laatst bewerkt op: 08-07-2008, 18:12 uur door Heerda »

jerbia

Ik ben er gewoon stil van. Ik hoop dat jij en je naasten de kracht vinden om dit grote verlies te dragen. Heel veel sterkte!
#2 - 08-07-2008, 19:19 uur

Hans B

Ik vind het zeer moedig dat je je verhaal vertelt.
Ik weet niet wat ik verder moet zeggen.
Veel sterkte.

Hans
#3 - 08-07-2008, 19:38 uur
Sinds 2001 in 24x al  1250  dagen en 122.500 mile   RV-en door Amerika.

druifje

Ook ik ben er helemaal stil van, zit met kippevel je verhaal te lezen.
Ik wens je veel sterkte toe in deze moeilijke periode.

Rianne!!!
#4 - 08-07-2008, 19:43 uur
Charmed I'm Sure

Staceybeesie

Wat een indrukwekkende beschrijving van wat jullie hebben meegemaakt.........
Dit moet een vreselijke nachtmerrie geweest zijn.
Ook ik vindt het heel knap dat je dit verhaal wilt delen met ons.

Wens je heel erg veel sterkte om dit verlies te kunnen dragen.
#5 - 08-07-2008, 19:44 uur
Groetjes Petra

hdeweert

Hallo Heerda
Bij deze mijn welgemeende condoleance.
Dat fietsen gevaarlijk was had ik al gezien tijdens mijn vakanties in de USA. Het oordeel over de hulpverlening doen mij schrikken juist omdat wij Amerika als vakantie land hebben gekozen vanwege het idee dat de hulverlening daar net zo goed geregeld is als in Nederland. Ik heb er verder geen woorden voor en kan niet anders dan je veel sterkte wensen met het verweken van dit zware verlies.

Harm
#6 - 08-07-2008, 20:08 uur

sweatbox

Sterkte.
#7 - 08-07-2008, 20:29 uur

Verelle

Allereerst wil ik je jouw en je naasten veel sterkte toewensen in deze afschuwelijke periode.

Heerda, je verhaal raakt mij zeer, want mijn moeder heeft ongeveer 10 jaar geleden ook tijdens een fietsvakantie in Belgie een hartinfarct gekregen. In de aanloop daar die dag was ze wel vaak moe en had ze last van haar arm. Die bewuste ochtend was ze extra moe en heeft ze een tijdje liggen slapen op een bankje in de schaduw, daarna zijn mijn vader en zij weer op de fiets gestapt. Toen ze in een dorpje aankwamen is mijn moeder op het dorpsplein in elkaar gezakt.
Gelukkig zag de vrouw van de huisarts het gebeuren en heeft meteen haar echtgenoot gebeld, die op dat moment visites aan het rijden was. Er is toen ook meteen een ambulance gebeld en binnen een aantal minuten had ze meteen de benodigde medicijnen en is meteen naar het ziekenhuis afgevoerd. Uiteindelijk is het met haar goed afgelopen en kon na een week per ambulance terug naar Nederland, het herstel heeft nog wel maanden in beslag genomen. Echter in haar geval zijn alle omstandigheden positief uitgevallen en heeft ze ontzettend veel mazzel gehad.

Ik vind het zeer tragisch dat als het ambulancepersoneel de symptomen niet serieus genoeg hebben genomen en dat  uiteindelijk het je vrouw fataal is geworden. Als ze wel naar het ziekenhuis was gebracht en verdere testen had ondervonden, dan was er meteen medicische hulp geweest en was er een redelijke kans geweest op een andere afloop.

Ik vind het zeer moedig dat je zo kort na dato dit verhaal hebt kunnen opschrijven.
#8 - 08-07-2008, 20:31 uur
« Laatst bewerkt op: 08-07-2008, 22:39 uur door Verelle »
In april terug naar Amerika

Mrjn

Ook ik ben er stil van. Heel veel sterkte.
#9 - 08-07-2008, 20:39 uur

Fisherman

Dit is echt vreselijk! Word er ook helemaal stil van!
Het is toch niet te geloven dat de op korte afstand aanwezige voorzieningen in Montana alleen hulp mochten verlenen tot de grens >:(!

Heel veel sterkte!!!
#10 - 08-07-2008, 20:58 uur

Jez

Jeetje.......... Heel veel sterkte gewenst!
#11 - 08-07-2008, 21:02 uur
Reisverslagen: www.eysbroek.nl - Instagram: @jezphotos

Wop

Gadver,....

Bedankt voor je waarschuwing en ontzettend veel sterkte gewenst!
#12 - 09-07-2008, 20:22 uur

Robtk

Wat moet je hier nog op zeggen....

Als eerste gecondoleerd, en als tweede: bedankt voor de waarschuwingen. Ik hoop hier nooit mee te maken te krijgen, maar ik ben in ieder geval gewaarschuwd!
#13 - 09-07-2008, 21:00 uur
Laatste US bezoeken:
- apr/mei 08: Las Vegas
- maart 08: SF & NYC
- juni 07: Las Vegas

Komende bezoeken:
 - zomer 08: Westkust
- winter 08: New England

globetrotter


PetraVS

Vreselijk, jouw verhaal!  Mijn van harte gemeende condoleances en ik vind het moedig, dat je het op hebt willen schrijven.  Wij komen net terug van een vakantie in dat gebied en de uitgestrekte vlaktes zonder enige voorzieningen vonden wij al heel eng, rijdend in een auto.  Wij vroegen ons al af, hoe mensen, die daar wonen, op tijd medische hulp krijgen.  Komend van de dichtbevolkte oostkust was dit voor ons echt een oogopener!

Dat hulpverzieningen niet over staatsgrenzen mogen vind ik niet heel verwonderlijk.  De staten zijn, wat veel mensen zich niet realiseren, vrijwel autonoom.  Je zou hopen, dat een zaak van leven en dood daar niet mee te maken zou krijgen, maar dat is helaas wel het geval.  Hier in Virginia (heb ik net zelf mogen meemaken) heeft het ambulance personeel gelukkig wel direct contact met artsen, maar bedankt voor de waarschuwing, dat dat niet altijd zo is. 

Wat jij hebt meegemaakt, daar zijn geen woorden voor en het laat weer zien, wat een grote verschillen er in dit land zijn!   In feite is het wat dat betreft niet veel anders, dan de Europese Unie, waar ook flinke verschillen tussen de landen bestaan.  Alleen staan mensen daar niet zo bij stil hier, omdat dit al zoveel langer de "Verenigde Staten van Amerika" is en meer als een homogeen land wordt gezien.  Vergis je daar dus niet in.
#15 - 11-07-2008, 02:30 uur

leden:

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.


Sitemap 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15