Ook wij zijn dat gebied geweest en vond het verhaal van Henk op de site erg leuk om te lezen. Het is een uniek mooi stukje Amerika en gelukkig doet het BLM er alles aan om dat ook zo te houden.
Dag 16 dinsdag 27/7 Zion-the wave-Bryce
--------------------------------------------------------------------------------
Vanochtend heel vroeg op. Dit is de Wave dag. Een van de dagen waar we het meest naar uitzien. Zou het ons lukken om de wave te vinden?
We rijden via de 9 door Zion. We stoppen natuurlijk bij de Checkerboard Mesa om daar wat foto’s te maken. De route is weer prachtig. Bij Mount Carmel Jct. gestopt voor koffie en pins voor Fabienne. Hier nemen we de 89 richting Page. Onze eerste geplande stop is het Paria BLM office bij mile marker 21. Hier bekijken we met een ranger de foto’s van de herkenningspunten op de route naar de Wave. Ik maak een paar foto’s van de foto’s, zodat ik die op het scherm van de digitale camera terug kan kijken tijdens het lopen. De ranger geeft nog wat verdere aanwijzingen en vol verwachting gaan we op pad naar de House Valley Road. Dit is een onverharde toegangsweg naar de Wire pass trailhead. De weg is 8 mile lang en we doen er een tijd over, op sommige stukken kunnen we echt maar 10 mile per uur rijden. Uiteindelijk schrijven we ons in om 11.00 uur aan het begin van Coyote buttes.
We komen aan het begin van de wandeling gelijk 2 Zwitsers tegen. Erg enthousiast zijn ze. Zij waren vanochtend om zes uur al gaan lopen.
5 minuten verderop lag op de grond een afgekloven hertenpoot. Dit maakte mij niet erg gerust. We zouden toch geen echte wilde beesten tegen gaan komen? De wandeling was fantastisch. Zoveel schoonheid om ons heen, daarbij een strakblauwe lucht en de helpende hand van onze voorgangers. Overal waren kleine stapeltjes van 3 stenen op elkaar gemaakt, zodat we er zeker van waren dat we op de goede route zaten. Het was warm, erg warm, maar de omgeving maakte dat je er geen last van had. Er zaten een paar venijnig steile stukken in, er moest zelfs over een hek geklauterd worden, maar het was allemaal goed te doen. Het laatste stuk, een steile klim naar de ingang van de Wave, was slopend voor mij. Maar éénmaal in de Wave (ongeveer 2 uur gelopen) was alles op slag vergeten. Adembenemend mooi.
We lunchten en genoten van alles om ons heen. Het waaide er hard en soms werden we bijna gezandstraald. De erosie was duidelijk op hetzelfde moment als wij aanwezig. Na een uur rondkijken en honderd foto’s, vonden we dat het tijd werd om terug te gaan, zeker omdat zich in de verte steeds duidelijker onweerswolken begonnen af te tekenen.
Het eerste stuk verliep vlekkeloos, maar het naderende gerommel en de steeds donker wordende lucht, maakte mij wat zenuwachtig. Daarbij kwam dat we op een gegeven moment het spoor wat bijster raakte. Ik moest echt even rustig blijven, want het onweer begon nu echt heel snel te naderen en wij liepen daar boven op een berg met de kinderen. Ik voelde mij eigenlijk al een tijdje niet meer echt op mijn gemak. Na een stukje terug gelopen te zijn, vonden we de stapeltjes met stenen weer en toen hebben we het laatste half uur terug naar de auto, bijna gerend. Steeds dichterbij kwam het onweer en steeds donkerder werd het. Maar we waren er op tijd. Snel de bergschoenen en –sokken weer uit, Teva’s aan en in de auto. We waren nog geen minuut onderweg of de regen barstte los. De bliksem sloeg echt vlak naast de auto in. Niet 1 keer, maar wel een keer of 4. De dirt road baarde ons nog enige zorgen. Stel dat er een wolkbreuk zou komen, dan werd de weg voor ons verder onbegaanbaar. We reden dus eigenlijk iets harder dan verantwoord terug, maar uiteindelijk bereikte we zonder kleerscheuren de 89. Wat een avontuur. Nu kon ik eindelijk diep ademhalen.
Ons oorspronkelijke plan was om nu via de Cottonwood road naar Bryce te rijden, maar het weer dwong ons om om te rijden. Door de hevige regenval zou deze weg in een modderpoel veranderen en dan zouden wij vast komen te zitten. We reden dus terug, naar daar waar we vanochtend vandaan kwamen. Via Kanab en Mount Carmel Jct. kwamen we in Hatch. Toen we de Cactus Cowboy passeerde, besloten we daar even wat te eten. Het was een oud tentje, vol met troep. De hamburgers waren gigantisch en zalig. De eigenaar (een 80-jarige half Indiaan) schoof bij ons aan en vertelde aan één stuk door allerlei verhalen. Hij was de afstammeling van, van beide kanten, een mix tussen Indianen en Nederlanders. Hij had zelfs de schoenen (klompen) van zijn oma nog staan. Die werden ook gelijk aan ons geshowd. De kids genoten toen hij vertelde dat hij vroeger Rodeo had gereden. Yannick keek hem vol bewondering aan toen de man al zijn botbreuken begon op te sommen. Bij vertrek mochten de kinderen van hem een cadeautje uitzoeken (omdat hij ze zo “cute and polite” vond) uit de winkel. Ze kozen allebei een knuffel (…en dat is zes).
Om 20.30 uur checkten we uiteindelijk in in onze cabin in Ruby’s Inn campground. We verkenden de camping en de omgeving en zwommen nog even in het overdekte zwembad van het motel naast de camping.
