Wij reden dit jaar een gedeelte van de Transam: van Astoria in Oregon tot bijna de grens van Montana. Amerika is wat landschap en mensen betreft fantastisch! Wanneer je op één van de weinige wegen rijdt met nauwelijks verkeer kun je nergens fijner fietsen. Wij reden door de fietsvriendelijke staten Oregon en Idaho.
Onze ervaring is echter dat het bloedlink is op de meeste wegen te fietsen. De belangrijkste reden is dat de voorzichtigheid van met name trucks en RV's bij het passeren van fietsers die wij in Europa gewend zijn in de USA ontbreekt. De weg is van en voor de automobilisten! Wanneer het passeren van een fietser door gebrek aan uitwijkmogelijkheden niet mogelijk is rammen zij in de regel gewoon door. Van fietsers wordt verwacht dat zij tijdig uitwijken. En dat is op wegen met een smalle 'shoulder' of zonder shoulder vaak niet mogelijk. Het is vreselijk om aan te zien wanneer je partner of medefietser wanneer die voor je rijdt bijna van de weg wordt gedrukt. Het is vreselijk om aan te zien hoe Amerikaanse fietsers vaak langs steile afgronden over een gevaarlijke berm fietsen die vol ligt met stenen of glas... Wij deden dat gewoon niet en namen daardoor extra risico.
Ik geef toe wanneer onze fietstocht vlak voor de Lolo Pass in Montana niet door een fataal hartstilstand van Loes mijn vrouw was beeindigd wij gewoon onze tocht naar de Atlantic Ocean in Virginia hadden voorgezet.
Er is helaas nog een reden wat fietsen of een campertocht in de USA bloedlink maakt. Dat zijn het gebrek aan voorzieningen en samenwerking tussen staten in noodsituaties waar je in noodgevallen niet buiten kunt.
Ons noodlot sloeg toe in Idaho enkele mijlen voor de grens van Montana. Ter plaatse was geen netwerk om alarm te slaan... zelfs niet per GPS. Wij waren aangewezen op hulp van passerende automoblisten en uiteindelijk de hulp van U.S. forest. De op korte afstand aanwezige voorzieningen in universiteitsstad Missoula in Montana mochten en konden niet worden opgeroepen omdat die slechts hulp verlenen tot de grens. Ondenkbaar maar waar zoals mij later werd bevestigd door de uitvaartondernemer die door een passerende automobilist was opgehaald. Wij waren aangewezen op hulp in Idaho uit het op onbereikbare afstand liggende onbetekende Grangeville. Het heeft ruim 6 uur geduurd tot een sheriff uit Idaho toestemming gaf dat wij konden vertrekken. Een arts of ambulance hebben we in die tijd niet gezien.
Toch hebben wij geweldig genoten van onze fietstocht op de Transam zoals na te lezen is op ons weblog:
http://ferweg.blogg.de Ondanks mijn emoties had ik er grote behoefte aan deze waarschuwing te plaatsen.
Falende hulpverlening in Oregon.
Helaas moet ik nog een afschuwelijk en onverdragelijk feit over de hulpverlening in de USA althans in Oregon vermelden.
Na de wegens omstandigheden dramatische beklimming van de Santiam Pass arriveerden we ogenschijnlijk gezond in Sisters. 's Nachts kreeg Loes zoals later is gebleken een hartstilstand en later de volgende dag 's middags nog een keer. De eerste keer is aan mij voorbijgegaan maar Loes werd wakker door urineverlies. De tweede keer was ik getuige van haar bewustzijnverlies gevolgd door opnieuw urineverlies. Nadat zij weer bij kennis kwam zonder iets van het drama gemerkt te hebben ging ik onmiddellijk op zoek naar een dokter. De vrouwelijke manager belde daarop onmiddellijk haar man die hoofd van de hulpverleningdienst was. Daarop verscheen binnen enkele minuten een ambulance met 2 medewerkers die kennelijk over alle professionele apparatuur beschikten.
Zij maakten een hartfilmpje, namen bloed af en namen enkele keren haar polsslag op. Resultaat geen enkele afwijking. Godzijdank zei Loes niet opnieuw mijn hart... Zij had namelijk begin februari een klein hartinfarct gehad waarvoor zij gedotteerd was. Uiteraard vertelden wij deze geschiedenis aan het ambulancepersoneel en zij namen op welke medicijnen Loes daarvoor slikte. Let wel Loes die altijd in topconditie verkeerde was door cardiologen en andere specialisten voor 100% goedgekeurd voor onze plannen op de transam.
Helaas lieten Loes en ik ons om de tuin leiden dat er gezien de resultaten van het onderzoek in Sisters geen enkel gevaar dreigde om de tocht voor te zetten. Volgens het ambulancepersoneel zou volgens hun ervaring een langdurig onderzoek in een ziekenhuis met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid geen ander resultaat opleveren dan de door hen geproduceerde resultaten. Het ergste is dat Loes en ik hen maar al te graag geloofden. Wel spraken we af nog een paar dagen rust in Sisters te nemen. Zonodig zouden we immers binnen enkele minuten de hulp van de hulpverleningsdienst kunnen inroepen.
Zonder verdere problemen of waarschuwing kreeg Loes op 28-6 een fataal hartstilstand.
Het ergste is dat wij slachtoffer zijn geworden van de gebrekkige hulpverlening in de USA i.c. Oregon. Dit had nooit in Europa kunnen gebeuren:
Ten eerste worden onze ambulances bemand door professionele HBO verpleegkundigen.
Ten tweede is er op de achterwacht altijd een arts aanwezig die in dit geval onmiddelijk zou zijn opgeroepen.
De feiten logen er immers niet om. Onze eigen achteraf waanzinnige conclusie dat het tot 2 keer toe buiten kennis raken een gevolg was van een veel eerder veronderstelde onderkoeling was immers nergens op gebaseerd. Dat het ambulancepersoneel deze veronderstelling als juist noteerde is een bewijs dat zij geen enkele opleiding terzake hebben genoten. Hun opereren zonder arts op de achtergrond is met enige overdrijving middeleeuws.